+Κυριακή Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22), «καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν».

        Στο σημερινό θαυμα του ο Χριστός έδωσε με θαυματουργικό τρόπο φαγητό σε πέντε χιλιάδες άνδρες και τα γυναικόπαιδα που ηταν μαζί τους. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια έφαγαν και χόρτασαν τόσοι άνθρωποι!

        Ο λαός παρασυρμένος από τα θαύματα ηταν έτοιμος να ανακηρύξη επίγειο βασιλιά τον Χριστό. Αλλά και οι μαθητές πολλές φορές βλέπουμε να περιμένουν επίγειες δόξες από τον Διδάσκαλό τους. Όμως ο Χριστός δεν ηρθε μόνο για τους Εβραίους και δεν έγινε άνθρωπος για να μας προσφέρει επίγειο Παράδεισο ούτε για να γίνη ο ίδιος κυβερνήτης ενός κράτους επί της γης.

Βέβαια, ενδιαφέρεται και για το σωμα μας, γι΄αυτό το θεραπεύει για να μπορη να υπηρετη την ψυχή, για να της συμπαραστέκεται στον πνευματικό αγωνα, για να παρατείνει την ζωή επί της γης, όταν χρειάζεται, για να ολοκληρώση κάποιος τις υποχρεώσεις του. Το βάρος, όμως, πέφτει στην σωτηρία της ψυχης, στην απαλλαγή της από τα πάθη, στην συγχώρεσι των αμαρτιων, στην προετοιμασία της για την αιώνια ζωή.

Το σωμα έχει αξία διότι είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, διότι με αυτό πετυχαίνουμε τις αρετές, διότι θα αναστηθη σε πιο πνευματική έκδοσι και μαζί με την ψυχή θα αποτελουν και πάλι τον άνθρωπο στην αιώνια ζωή κοντά στον Δημιουργό.

Στο Βυζάντιο ο Πατριάρχης, η Εκκλησία υπηρετουσε την ψυχή των ανθρώπων και ο Αυτοκράτορας, το Κράτος το σωμα. Σήμερα υπερτονίζεται η οικονομία, τα οικονομικά του Κράτους και ο λαός προσπαθει να διακρίνη ποιο κόμμα θα του δώση περισσότερο φαγητό, όταν ανεβη στην εξουσία.

Η Παράδοσι της Εκκλησίας παραμελειται από την πλειοψηφία των ανθρώπων. «Νηστεύει ο δουλος που δεν έχει να φάη», λένε, αλλά δεν βλέπουν τόσους Μοναχούς και Ασκητές οι οποιοι νηστεύουν από μόνοι τους, για την αγάπη του Χριστου, και όχι επειδή δεν έχουν φαγητό να φανε· και όταν έρχονται οι εκλογές ψηφίζουν το κόμμα που υπόσχεται περισσότερο φαγητό, χωρίς να λογαριάζουν την άθεη ιδεολογία που πρεσβεύει.

Ο Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμαζώφ» λέει πως ο Χριστός μας δίνει ελευθερία από τα πάθη αλλά οι άνθρωποι προτιμουν το φαγητό. Και αύριο, αν στις μέρες μας εμφανιστει το 666, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σφραγιστουν λόγω του ότι δεν θέλουν να νηστέψουν και με την νηστεία τους να δείξουν ότι εγκαταλείπουν τον εαυτό τους στον Θεό. Θέλουν να στηρίζονται στον εαυτό τους, στις δυνάμεις τους, στην επιστήμη, στα χρήματα.

Ανεξάρτητα από τον τύπο του πολιτεύματος, από την ιδεολογία του κράτους, από τον διακηρυγμένο θεωρητικό ή πρακτικό υλισμό των αρχόντων εμεις ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να ζουμε με λιτότητα. Όταν συνδυάζουμε τον λιτό τρόπο ζωης με την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και την προσευχή μπορουμε και να επιβιώνουμε και να αγιαζόμαστε.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ενδιαφέρεται για το ψωμί αλλά πρώτη προτεραιότητά του είναι το πνευματικό ψωμί, ο «άρτος ο ζων». Συμμετέχει στα κοινά αλλά χωρίς να φανατίζεται και να κατακρίνει τους πολιτικούς αντιπάλους. Κάνει οικονομία, χωρίς να γίνεται τσιγκούνης. Μετέχει στις χαρές αυτου του κόσμου αλλά χωρίς να αμαρτάνει. Ζει την πνευματική ζωή και την μεταδίδει και στο περιβάλλον του χωρίς βία αλλά με φυσικότητα και απλότητα.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συμπληρώνει την αναφορά στο θαυμα του χορτασμου των πέντε χιλιάδων με τα εξης: «Τότε οι άνθρωποι, όταν είδαν αυτό το θαυματουργικό σημείο που έκανε, έλεγαν: «Αυτός είναι αληθινά ο προφήτης ο ερχόμενος στον κόσμο».  Ο Ιησούς, τότε, επειδή κατάλαβε ότι μέλλουν να έρθουν και να τον αρπάξουν, για να τον κάνουν βασιλιά, αναχώρησε πάλι στο όρος αυτός μόνος του. (Ιωαν. 6,14-15).

Ο Χριστός δεν είναι επίγειος Βασιλιάς. «Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» μας λέει. Η Βασιλεία του Θεου επί της γης είναι η ειρήνη που αισθάνεται ο Χριστιανός μέσα του και η χαρά του Αγίου Πνεύματος και η πρόγευσι των εσχάτων. Δεν έχει να κάνει με χιλιετή επίγεια βασιλεία του Χριστου με πρωθυπουργό τον Αβραάμ και υπουργό ναυτιλίας τον Ιωνα και υπουργό οικονομικων τον Ιωσήφ τον πάγκαλο.

Ας έχουμε αυτά υπ΄όψιν μας ώστε να μην ζηταμε άδικα από τον Θεό πράγματα που δεν μας υπόσχεται. Ας μην πέφτουμε στο σφάλμα που έπεφταν και οι μαθητές του Χριστου, οι οποιοι ζητουσαν επίγεια δόξα και εξουσία. Όσον αφορά την επί γης παρουσία μας, δεν είναι παρουσία εξουσιαστική αλλά διακονική. Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει «ουκ ηλθον διακονηθηναι αλλά διακονησαι». Στην Εκκλησία η πυραμίδα είναι ανάποδη. Όσο πιο μεγάλος είναι κανείς, τόσο πιο ταπεινός είναι, διότι για να σηκώση ο πνευματικός άνθρωπος τους αδελφούς του στην πλάτη του πρέπει να γίνη χαλί και να τον πατήσουνε. Τίποτα, όμως, δεν είναι πιο δυνατό από την ταπείνωσι, αφου υπάρχει και το υπόδειγμα της «άκρας ταπείνωσης», ο Χριστός.