Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ:

https://1drv.ms/f/s!AsZMUlr7mNqwhK8LqCaRwX3fuS159Q

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

«κούσας δ τι ωάννης παρεδόθη, νεχώρησεν ες τν Γαλιλαίαν»
συμπεριφορ το Χριστο πέναντι στος νθρώπους δν ταν μονολιθική. Εχε μι ποικιλία κδηλώσεων. λλωστε Χριστς νσαρκώθηκε κα φανερώθηκε στος νθρώπους κα τσι ποκαλύφθηκε σοφία του, μ σκοπ «προτεθναι τν ατο πολιτείαν ες μίμησιν», δηλαδ γι ν γίνει ζωή του σ μς πρότυπο γι μίμηση, παρατηρε γιος Γρηγόριος Παλαμς. νάλογα μ τν κάθε περίπτωση πο το παρουσιαζόταν, νεργοσε. χι διπλωματικ κα μ διοτέλεια, λλ πάντοτε χοντας ς γνώμονα τ σωτηρία το νθρώπου.
λλοτε μιλοσε ταπειν γι τ πρόσωπό του κι λλοτε πεκάλυπτε τ θεότητά του. λλοτε ρχόταν στ εροσόλυμα κα μιλοσε μπροστ σ’ λο τν κόσμο γι θέματα σοβαρότατα κι λλοτε φευγε κα κρυβόταν στ Γαλιλαία γι ν ποφύγει τ φθόνο τν χθρν του κα τν καιρη σύλληψή του. Μι τέτοια περίπτωση εναι κι ατ πο περιγράφει τ σημεριν Εαγγέλιο.
Γιατί ναχώρησε Κύριος στ Γαλιλαία;
ναχώρησή του γινε μετ τ σύλληψη το ωάννου το Προδρόμου (Ματθ. 4,12). νας λόγος εναι τι ησος πεύφευγε τ δημοσιότητα κα πέβλεπε στν προετοιμασία τν μαθητν του γι τ πικείμενο πάθος του. λλος λόγος εναι τι κόμα δν εχε λθει ρα του ν σταυρωθε «ο τ παθεν φεύγων, δι τοτο γρ λήλυθεν, λλ καιρν ναμένων πιτήδειον ες τοτο», δηλαδ Κύριος δν ταν νας δειλς πο πέφευγε τος κινδύνους το ργου του, λλ ταν συνετς κα πεδίωκε τν κατάλληλο καιρ γι ν σταυρωθε «λλ δι τοτο λθον ες τν ραν ταύτην» (ωάν. 12,27). Ἐὰν σταυρωνόταν γρήγορα, θ καταστρεφόταν μεγάλο μέρος το ργου του. φυγή του δν ταν δειλία λλ σωφροσύνη. Δν βαζε σ σκοπους κινδύνους τν αυτό του.
πιτρέπονται ο περβολς στος χριστιανούς;
Τ παράδειγμα το Κυρίου μας, πο πέφευγε ν κτεθε σκοπα χει πολλ ν μς πε. Τίποτε δν πρέπει ν κάνουμε μ διάθεση περβολς. Οτε συντηρητικο ν εμαστε λλ οτε κα φιλελεύθεροι ν εμαστε στ πνευματικ θέματα. κόμη κα στς κοσμικς ποθέσεις μας ν νεργομε συνετά. Πάντοτε ν κολουθομε τ μέση δ πο διατηρε κκλησία μας. Ν ναφέρουμε μερικ παραδείγματα:
ς δομε τ παράδειγμα τς νηστείας. λλοι πολ κριτα, κι λλοι, σως εναι ο πι πολλοί, καθόλου. γιος σίδωρος Πηλουσιώτης λέγει πς νθρωπος φείλει ν εναι «δόκιμος ζυγοστάτης», δηλαδ καλ ζυγαριά. Οτε τν σιτεία ν πικροτήσει γιατί θ τν δηγήσει στν τονία κα στν κατάρρευση, λλ’οτε κα τν πολυφαγία γιατί θ τν δηγήσει στν σωτία. Ο διάφορες πνευματικς σκήσεις τς ρετς ν εναι σύμμετρες μ τς δυνάμεις μας γι ν χουμε κανονικ πνευματικ πρόοδο. Πολλς φορς νθρωποι πο πρωτογνώρισαν τν Χριστό, πεσαν μ τ μοτρα στν πνευματικ ζω κι ταν φυγε ζλος ξαναγύρισαν στς προηγούμενες συνήθειές τους κι γιναν χειρότεροι «κα γίνεται τ σχατα το νθρώπου κείνου χείρονα τν πρώτων» (Ματθ. 12,45).
Τ διο συμβαίνει κα μ λλα ζητήματα. Δν πρέπει ν βλέπουμε παντο χθρούς τς κκλησίας, λλ’ οτε κα ν μνηστεύουμε ατος πο τν διαβάλλουν κα τν συκοφαντον. Στν πνευματικ ζω ν πάρχει να μέτρο. Στ συναναστροφή μας μ τος λλους ν χουμε διάκριση, στε ν ντιληφθομε ποις εναι κατάλληλος καιρς γι ν μιλήσουμε στν λλο γι τ Χριστ κα γι θέματα πνευματικά. νδέχεται ντ γι ν κάνουμε καλ ν κάνουμε κακό.
δελφοί μου, ς παραδειγματισθομε π τ πρόσωπο το Χριστο γι ν εμαστε νθρωποι το Θεο συνετο κα σώφρονες. μήν.