Κυριακή 31 Μαΐου 2015

+ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ς΄ 22-33) «Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός», «δεν μπορεί να δουλεύει κανείς σε δύο κυρίους, στον Θεό και στον μαμμωνά. Ή τον ένα θα αγαπήσει και τον άλλο θα μισήσει, ή θα υπακούσει στις επιταγές του ενός και θα καταφρονήσει τον άλλο».
 Με τον όρο “μαμμωνά” υπονοεί ο Κύριος τόσο τον ίδιο το διάβολο και τα έργα του σκότους, όσο και τις βιοτικές μέριμνες, οι οποίες αποσπούν την προσοχή μας από τη μελέτη και εφαρμογή του θελήματος του Θεού.
Μας προτρέπει ο Κύριος να προσέχουμε τα μάτια μας να είναι καθαρά, να προσέχουμε τις πράξεις μας να μην μας απομακρύνουν από τον Θεό, να μην μοιραζόμαστε ανάμεσα σε δύο αφεντικά.
Σήμερα, μετά από 2000 χρόνια πως είναι οι κοινωνίες και τα κράτη και μάλιστα όσα μέχρι χθές αποκαλουνταν Ορθόδοξα και Χριστιανικά;
Πως ερμηνεύεται ο εκφυλισμός της κοινωνίας; Γιατί παμε από το κακό στο χειρότερο; Γιατί οι αμαρτίες αυξάνονται και πληθύνονται; γιατί το κράτος δεν ενδιαφέρεται πλέον για την ηθική στάθμη των πολιτων;
Η απάντησι σ΄αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται στο ότι παλαιότερα οι άνθρωποι ηταν φτωχοί, έπρεπε να είναι σκληραγωγημένοι λόγω επαγγέλματος (αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, εργάτες) αλλά και λόγω του ότι υπηρχαν εξωτερικοί εχθροί, οπότε ο πολίτης ηταν συγχρόνως και οπλίτης. Όλα αυτά για να σταθουν σε ένα ύψος χρειάζεται να υπάρχη η ανάλογη ηθική στους ανθρώπους.
Σήμερα, όμως, τα χρήματα που κυκλοφορουν (σε συνδυασμό με τον ελεύθερο χρόνο και την υγεία που απαιτειται) δίνουν την δυνατότητα στους περισσότερους να κάνουν πολλές αμαρτίες, που παλαιότερα λίγοι έκαναν.
 Το κράτος σήμερα δεν έχει να αντιμετωπίση εξωτερικούς εχθρούς, οπότε δεν χρειάζεται γυμναστική και στρατόπεδα, οι περισσότερες εργασίες γίνονται με την βοήθεια των μηχανων και οι γυναικες βγηκαν στην αγορά εργασίας, οπότε δεν χρειάζεται να δημιουργουνται νωρίς οικογένειες ούτε χρειάζεται να διαρκουν πολλά χρόνια οι δημιουργημένες οικογένειες.
Παλαιότερα στα κηρύγματά τους οι ιεροκήρυκες τα έβαζαν με την ανηθικότητα. Σήμερα περιορίζονται στο: «να κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του, να καθαριζόμαστε από τα πάθη και να μην ελέγχουμε και κατακρίνουμε τους άλλους». Άλλωστε αν δεν μπορεις να βοηθήσης τον αμαρτωλό με την προσευχή σου, με το παράδειγμά σου, σε τι θα ωφελήση να τον κατακεραυνώνεις υπενθυμίζοντάς του την αμαρτωλότητά του;
 Αφου η περιρρέουσα κοινωνική και οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι τόσο άρρωστη, επόμενο είναι να «φυτρώνουν» ανάλογα λουλούδια. Οφείλουμε, όμως, εμεις να κραταμε τον εαυτό μας στα πλαίσια της υγείας και όταν αρρωσταίνουμε να πηγαίνουμε στον γιατρό, δηλαδή στην Εκκλησία και τα Μυστήριά Της. «Εάν το άλας μωρανθη εν τίνι αλισθήσεται;» (Ματθ. 5,13).
Η παγκοσμιοποίησι μας βλέπει σαν ζωα. Είναι σα να μας λέει «εγώ φροντίζω για το φαγητό σας. Δεν μπορω να ασχολουμε και με την ηθική σας ούτε να κάνω τον αστυνομικό, όπως έκανε παλιά το κράτος. Βρειτε ο καθένας τον δρόμο του και μην μαλώνετε μεταξύ σας. Εγώ, μας λέει  η παγκοσμιοποίησι, φτιάχνω σχολεια, νοσοκομεια, φυλακές, νεκροταφεια. Από σας εξαρταται πια οδο θα βαδίσετε και που θα καταλήξετε. Το κράτος αποτελειται από εμπαθεις ανθρώπους, τι περιμένετε, αυτοί να επιβάλλουν τα χρηστά ήθη;».
Έτσι, λοιπόν, το βάρος της ηθικης μας καλλιέργειας και όσων επηρεάζουμε εξαρταται από το δικό μας ενδιαφέρον και δρασι με την βοήθεια πάντοτε του Θεου.
Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε το προνόμιο να συνδέουμε την ηθική καθαρότητα με την αγιοπνευματική ζωή που μας προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία μας. Η ηθική καθαρότητα δεν πρέπει να έχει μόνο αρνητικό χαρακτηρα: δεν κάνω αυτό, εκεινο, το άλλο διοτι μου το απαγορεύει ο Θεός αλλά και θετικό: εφαρμόζω τις εντολές του Ευαγγελίου, διότι αυτό μου δίνει χαρά, μου δίνει την δυνατότητα να μετέχω στην ζωή της Εκκλησίας, μου δίνει το δικαίωμα να ζητάω κάτι ανώτερο για την ζωή μου και όχι μόνο την επιβίωσι, μου δίνει την δυνατότητα να ασχολουμε με την Ορθόδοξη Θεολογία, διότι χωρίς ηθική καθαρότητα δεν μπορει κανείς να ασχοληθη με τα δόγματα και αν ασχοληθη δεν θα πη τίποτα σωστό ούτε θα βιώση την Αληθεια ούτε θα βοηθήση πραγματικά κανένα.

Είθε να καθαρίζουμε τον εαυτό μας από τα πάθη και η ηθική μας να είναι το αποτέλεσμα της προσωπικης μας σχέσης με την Χριστό. 

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

+ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Την Κυριακή της Πεντηκοστης γιορτάζουμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστου (με μορφή φωτιας, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους), πενήντα μέρες μετά την Ανάστασή Του και δέκα μέρες μετά την Ανάληψή Του.
Σύμφωνα με τους Αγίους της Εκκλησίας μας, στόχος της ζωης του κάθε Χριστιανου είναι να γίνη δοχειο του Αγίου Πνεύματος, να αποκτήση το Άγιο Πνευμα, να γίνη Άγιος. Ο ίδιος ο Θεός μας λέει «να γίνεσθε άγιοι, διότι και Εγώ ειμαι Άγιος». Για να γίνη αυτό χρειάζεται αγωνας πνευματικός. Πρέπει από σαρκικοί να γίνουμε πνευματικοί, από χωμα να γίνουμε ουρανός, από απόγονοι του Αδάμ να γίνουμε αδελφοί του Νέου Αδάμ, του Χριστου· από μεταπτωτικοί άνθρωποι να γίνουμε προπτωτικοί, από εμπαθεις να γίνουμε απαθεις, από μελλοθάνατοι να γίνουμε από τώρα αθάνατοι με την Χάρη και την δύναμη του Θεου πάντοτε.
Η Πεντηκοστή δεν ηταν μόνο για τους Αποστόλους, τω καιρω εκείνω, αλλά για κάθε άνθρωπο ερχόμενον εις τον κόσμον, αρκει βέβαια να έχη υποστή την ανάλογη μεταμόρφωση, διότι ο Θεός δεν μπαίνει σε βρώμικο σπίτι. Ακόμη και αν ένας άνθρωπος αποκτήση όλη την γνώσι, ακόμα και αν κάνει όλα τα καλά έργα, εάν δεν έχει ταπείνωσι, εάν δεν ζητα ταπεινά από τον Θεό εν Αγίω Πνεύματι την πνευματική του προκοπή, δεν πρόκειται να ανεβη ούτε ένα σκαλοπάτι της Αγιότητας. Ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος σ΄αυτό ακριβως το σημειο εντοπίζει την διαφορά ανάμεσα σε έναν Ορθόδοξο Χριστιανό από έναν αιρετικό, στην ταπείνωσι.
Ο Ορθόδοξος ό,τι καλό έχει το αποδίδει στον Θεό, δικό του είναι ό,τι έχει σχέσι με την αμαρτία, γι΄αυτό και ο αγωνας για τελειότητα είναι ατέλεστος, χωρίς τέλος. Ακόμη και μετά θάνατον, όσοι σωθουν, όσοι πανε στον Παράδεισο θα είναι σαν να ταξιδεύουν με ένα διαστημόπλοιο, θα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός, συνέχεια θα βλέπουν το άκτιστο Φως του Θεου, συνέχεια θα αισθάνονται την χαρά που δίνει το Άγιο Πνευμα αλλά συγχρόνως ποτέ δεν θα πουν «φτάσαμε».
Το προνόμιο της Αγιότητος το έχουν μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Όταν λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας «έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία», εννοουν ότι «έξω από την Εκκλησία δεν μπορει κανεις να σωθη πριν τον θάνατο, δηλαδή, δεν μπορει κανείς να γίνη Άγιος». Άλλο η σωτηρία μετά θάνατον και άλλο η σωτηρία, η Αγιότης δηλαδή, πριν τον θάνατο.
Στα χρόνια που φτάσαμε είναι κατόρθωμα και το «κατά φύσιν ζην», να ζη δηλαδή κάποιος σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως. Παλαιότερα πολλοί άνθρωποι ζουσαν «κατά φύσιν» και υπηρχαν και λίγοι που ζουσαν «υπέρ φύσιν», οι Άγιοι. Σήμερα οι περισσότεροι τείνουν στο «παρά φύσιν», οπότε το να μιλαμε για Αγιότητα ίσως φαίνεται ουτοπικό. Αλλά ο Θεός δεν κάνει εκπτώσεις σ΄αυτό το ζήτημα. Όσο υπάρχει αυτός ο Κόσμος, θα μας υπενθυμίζει το «άγιοι γίνεσθε, διότι κι εγώ ειμαι Άγιος». Όταν η Εκκλησία σταματήση να βγάζη Αγίους, τότε θα γίνη και η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Όταν οι Χριστιανοί αρκεσθουν στο να είναι καλοί άνθρωποι, ηθικοί, διαβασμένοι με κοσμικό τρόπο και ξεχάσουν την Αγιότητα, τότε θα έλθη και το τέλος, η συντέλεια του Κόσμου.
Πολλοί στις ημέρες μας μιλανε για Άγιο Πνευμα, όπως οι Πεντηκοστιανοί αλλά οι κακομοίρηδες είναι πλανεμένοι. Τελουν υπό την επήρεια δαιμόνων και νομίζουν ότι το Άγιο Πνευμα τους κάνει να βγάζουν άναρθρες κραυγές. Ξεχνουν ότι οι γλωσσες που μιλουσαν οι Απόστολοι ηταν γλωσσες που μιλιόντουσαν από ανθρώπους, όχι ακαταλαβίστικες κραυγές, και σύμφωνα με μία ερμηνεία η γλωσσολαλιά των πρώτων Χριστιανων ηταν η νοερά προσευχή.
Όταν το Άγιο Πνευμα κατεβη στον άνθρωπο, αισθάνεται μία απέραντη γαλήνη και χαρά και την μεταδίδει και στους άλλους, στον βαθμό που μπορουν να την δεχθουν, ενώ οι πλανεμένοι αισθάνονται ταραχή και την μεταδίδουν και στο περιβάλλον τους. Γι΄αυτό γεμίσανε τα ψυχιατρεια και τα φαρμακεια πουλανε σαν καραμέλες τα ψυχοφάρμακα, διότι οι άνθρωποι κυνηγανε την ευχαρίστηση, την ηδονή και ξεχάσανε πως την αληθινή χαρά την δίνει μόνο το Άγιο Πνευμα, ο Θεός.

Ας μην σταματήσουμε, λοιπόν,  όλοι μας να ζουμε όπως μας προτείνει η Αγία μας Εκκλησία. Όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε. Όταν χάνουμε τον προσανατολισμό μας, να ρωταμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας μελετωντας την Αγία Γραφή και τους βίους των, ώστε να επανερχόμαστε στην σωστή τοποθέτησι απέναντι στον Θεό, τον Κόσμο, τον άνθρωπο, την ζωή, τον θάνατο. Όταν αμαρτάνουμε, να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας στον πνευματικό, ώστε να συμφιλιωνόμαστε με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, για να μπορουμε να μετέχουμε των Μυστηρίων χωρίς κίνδυνο αλλά «για αιώνια ζωή».

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

+ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
       Σήμερα η Αγία μας Εκκλησία τιμα την μνήμη των 318 Πατέρων της Α΄Οικουμενικης Συνόδου. Συγκεντρώθηκαν το 325 στην Νίκαια της Βιθυνίας κληρικοί της αυτοκρατορίας όλων των βαθμίδων (Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι) για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα. Ποιο ηταν το πρόβλημα; Το πρόβλημα ηταν ότι ένας ιερέας της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου ονόματι Άρειος έλεγε πως ο Κύριος ημων Ιησους Χριστός δεν ηταν Θεός αλλά ένα δημιούργημα του Θεου, όπως είμαστε και εμεις.
       Όπως καταλαβαίνουμε, δεν μπορει ο κάθε χριστιανός να λέει ό,τι θέλει. Από την στιγμή που είμαστε μέλη της Εκκλησίας πρέπει να μαθαίνουμε το Πιστεύω της Εκκλησίας για να ζουμε ενωμένοι μεταξύ μας και με τον Θεό. Αν η πίστη μας δεν ταιριάζει με το Πιστεύω της Εκκλησίας, τότε κινδυνεύουμε. Ποιος είναι ο κίνδυνος; Ο κίνδυνος είναι να χάσουμε τον δρόμο που οδηγει στην αγιότητα.
       Συγκεντρώνονται, λοιπόν, στην Νίκαια άγιοι άνθρωποι για να διατυπώσουν αυτό το οποιο βιώνουν. Δηλαδή, στην αιρετική διδασκαλία του Αρείου έρχονται οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και παρουσιάζουν την αγιοπνευματική τους εμπειρία. Λένε, δηλαδή, ότι αυτά που λέει ο Άρειος δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, διότι εμεις με την ένωσί μας με τον Χριστό εν Αγίω Πνεύματι μέσα στην Εκκλησία αποφαινόμαστε πως ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ο Άρειος δουλεύει με το μυαλό, οι Άγιοι Πατέρες δουλεύουν με την κάθαρσι από τα πάθη, με την προσευχή, με την Μυστηριακή ζωή και αυτά που λένε δεν τα βγάζουν από το μυαλό τους αλλά είναι ό,τι τους φανερώνει ο Θεός.
       Έτσι, καταδικάζεται ο Άρειος, τον διώχνουν από την Εκκλησία οι πνευματοφόροι Πατέρες, όχι διότι τον μισουν αλλά αυτό που κάνουν μοιάζει με αυτό που κάνει ένας γιατρός. Όταν ένα μέλος του σώματος σαπίση, το κόβει για να μην μολυνθη όλο το σωμα. Η Εκκλησία είναι ένα εργοστάσιο που βγάζει Αγίους. Εάν ο καθένας μπορει να νοθεύει την διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε ο κίνδυνος είναι, όπως αναφέραμε και πρίν, να χαθη ο δρόμος της Αγιότητας. Αλλά, τότε, επεμβαίνει ο Θεός και λέει: «η Εκκλησία είναι το Σωμα του Χριστου το παρατεινόμενον εις τους αιωνας. Η Εκκλησία είναι ο προθάλαμος της Βασιλείας των Ουρανων. Η Εκκλησία είναι η Βασιλεία των Ουρανων επί της γης. Μέσα στην Εκκλησία οι άνθρωποι προγεύονται τον Παράδεισο. Εάν το αλάτι χάση την αρμύρα του, τότε τι να το κάνουμε; Εάν εσεις οι Χριστιανοί δεν κρατατε την Πίστη σας, τότε γιατί να κρατάω αυτόν τον κόσμο;».
       Επειδή, λοιπόν, οι Κληρικοί έχουν να δώσουν λόγο στον Θεό για το θέμα της πίστης, γι΄αυτό είναι υποχρεωμένοι να υπενθυμίζουν παντου και πάντοτε την μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας. Αυτή είναι μία κύρια αποστολή τους. Ο αληθινός λόγος δείχνει τον δρόμο της ζωης. Ο αληθινός λόγος βγάζει από τα αδιέξοξα της καθημερινότητας. Ο αληθινός λόγος γιατρεύει. Ο αληθινός λόγος παρηγορει. Ο αληθινός λόγος, και όχι ο αιρετικός, μας δένει με τον αληθινό Θεό, με τον αληθινό Χριστό. Ο αληθινός λόγος μας βοηθα να αντιμετωπίζουμε και τον ίδιο τον θάνατο.
Γι΄αυτό και στις ημέρες μας, που ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει, όλοι οι Χριστιανοί έχουν υποχρέωσι να φανερώνουν την Αλήθεια, τον Χριστό, με τα λόγια τους, με τα έργα τους, με το φωτεινό τους παράδειγμα. Βέβαια, για να γίνη αυτό πρέπει να ακολουθουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Κάνε ό,τι κάνω, μας λέει ο κάθε Άγιος. Αγάπα τον Χριστό πάνω απ΄όλα και όλα σου τα προβλήματα θα βρουν την λύσι τους για το πνευματικό σου συμφέρον.
 Ο Χριστός είναι άνθρωπος αλλά είναι και Θεός. Ως άνθρωπος ο Χριστός ειχε σωμα, ψυχή αλλά το Πρόσωπό του είναι το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός μας ενώνει με τον Θεό, μας χαρίζει την αιώνια ζωή και μας βοηθα να ζουμε και εδώ καλά. Σ΄αυτήν την ζωή ζει καλά όχι όποιος επιδίδεται στις ηδονές και τις απολαύσεις (άλλωστε για κάθε ηδονή υπάρχει και το τίμημα, η αντίστοιχη οδύνη που θα πληρώσει όποιος την γευθει) αλλά εκεινος που καθαρίζει τον εαυτό του από τα πάθη, γίνεται κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, δεν περιμένει τον θάνατο για να δη που θα πάει αλλά ζει από τώρα στον Παράδεισο.
Και σήμερα, λοιπόν, καλούμεθα να πολεμήσουμε τον Αρειανισμό και κάθε –ισμό που είναι αντίθετος με αυτά που φανερώνει ο Θεός σε όσους τον αγαπουν και εφαρμόζουν τις εντολές Του. Ο πόλεμός μας, βέβαια, πρέπει να γίνεται και με τον σωστό τρόπο, και ενεργουμε σωστά όταν είμεθα «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν», όταν ακολουθουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας.

 https://www.youtube.com/user/KERMENI