Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

[Κυριακή Ι΄ Λουκά (Λουκ. 13,10-17) συγκύπτουσα ]

+Τά θαύματα

Τί είναι τά θαύματα; Τά θαύματα τής ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως είναι η αναστολή τής φθοράς ή τού θανάτου πού ταλαιπωρούν τή ζωή μας, μέ μιά έκτακτη ευεργεσία τού αληθινού Θεού, τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ποιός τά επιτελεί; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μέ όργανα πολλές φορές τήν Παναγία Μητέρα Του ή τούς Αγίους Του. Η Παναγία καί οι 'Αγιοι είναι ενωμένοι μέ τόν Χριστό στήν αληθινή αιώνια ζωή· όμως, αφού νίκησαν τήν αμαρτία καί ζούν μέσα στή Χάρη τού Χριστού, μέ τήν τέλεια αγάπη τού Χριστού πού έχουν, αγκαλιάζουν τόν κόσμο καί προσεύχονται στόν Χριστό γιά τούς αγωνιζομένους πιστούς.
Ποιά είναι η σημασία τών θαυμάτων γιά μάς πού τά πληροφορούμεθα; Μέ τά θαύματα προγευόμαστε τήν αιώνια άφθαρτη βασιλεία τού Χριστού, όπου δέν υπάρχει φθορά καί πόνος, αλλά ζωή καί μακαριότητα. Αυτό πού θά καταργηθεί τελεσίδικα μέ τή Β΄ Παρουσία τού Κυρίου, αυτό προφανερώνεται στόν παρόντα κόσμο μέ τά θαύματα, τήν προσωρινή αναστολή τής φθοράς καί τού πόνου. Μέ τά θαύματα φανερώνεται η μοναδικότητα τής παρουσίας, τής πρόνοιας, τής κυριότητος τού Χριστού σέ όλον τόν κόσμο καί ιδιαίτερα στούς πιστούς. Μέ τά θαύματα πιστοποιείται η πραγματικότητα τής αιωνίου ζωής. Η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον. Αυτό πιστοποιείται καί μέ τά θαύματα, αφού οι ζώντες 'Αγιοι ενεργούν καί θαυματουργούν ως όργανα τού Θεού. Μέ τά θαύματα δοξάζεται η Εκκλησία, πιστοποιείται χάριν τών απλουστέρων η μοναδικότητά Της, η αληθινότητά Της, η ταυτότητά Της (ότι είναι ασύγχυτα καί αχώριστα ενωμένη μέ τόν Χριστό, όπως τό Σώμα πρός τήν Κεφαλή). Μέ τά θαύματα επιβεβαιώνεται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη συνέχεια τής κοινωνίας τών Αγίων Προφητών καί Δικαίων τής Παλαιάς Διαθήκης, ως καί τών Αποστόλων καί Δικαίων τής Καινής Διαθήκης.
Στήν Παλαιά Διαθήκη τά οστά τού σωματικώς νεκρού Προφήτου Ελισαίου θαυματούργησαν ανασταίνοντας ενταφιαζόμενο νεκρό (Δ΄ Βασιλειών 13, 21). Στήν Καινή Διαθήκη θαυματουργούσαν ακόμη καί η σκιά τού Αποστόλου Πέτρου (Πράξεις 5, 15) ή τά μαντήλια τής κεφαλής καί τού λαιμού τού Αποστόλου Παύλου (Πράξεις 19, 12). 'Οταν λοιπόν γίνονται θαύματα μέ τόν τιμητικό ασπασμό τών λειψάνων τών Αγίων ή μέ τήν προσευχή πρός τούς Αγίους γιά νά παρακαλέσουν εκείνοι τόν Χριστό μας, πιστοποιείται ότι ο Θεός τής Παλαιάς καί τής Καινής Διαθήκης, ο Κύριος Ιησούς Χριστός (αχώριστος μέ τόν Πατέρα καί τό 'Αγιο Πνεύμα) ενεργεί καί στήν εποχή μας διά τής Εκκλησίας. Πολλοί βλέπουν τήν Εκκλησία σάν μιά “θρησκεία”, μόνο καί μόνο γιά νά μάς παρηγορεί στίς θλίψεις, νά προσεύχεται γιά τήν υγεία μας, νά μάς θεραπεύει ενίοτε διά θαυμάτων τίς ανίατες αρρώστιες, νά μάς βοηθάει σάν ένα είδος ψυχοθεραπευτού στά ψυχολογικά αδιέξοδα, νά απαντά στίς απορίες γιά τή μεταθανάτια κατάστασή μας, δηλ. έχουν τήν Εκκλησία σάν ένα είδος “θεραπευτηρίου” γιά τήν ικανοποίηση τών “θρησκευτικών” αναγκών.
Καί τίθεται τό θεμελιώδες ερώτημα: έστω, ότι η Εκκλησία ανταποκρίνεται σέ όλες αυτές τίς προδιαγραφές. Τί αλλάζει στή ζωή μας καί πόσο πραγματικά συνδεόμαστε μέ τόν Χριστό; Καί άν δέ συνδεθούμε μέ τόν Χριστό μας, τί τό όφελος από τό οποιοδήποτε θαύμα θεραπείας πού μάς γίνεται;…
 Αυτό ακριβώς είναι τό μεγάλο δίδαγμα από όλα τά θαύματα: πώς θά φροντίσουμε διά τής Εκκλησίας νά μείνουμε ισοβίως ευγνώμονες στό Χριστό μας, πού τελεί τά θαύματα διά τών Αγίων. Πώς θά ενταχθούμε καί θά μείνουμε στήν άγια ζωή καί παράδοση τής Εκκλησίας, εξομολογημένοι, λειτουργημένοι, πιστεύοντες.
…Εμείς, λοιπόν, πού διαβάζουμε γιά τά θαύματα καί διαπιστώνουμε ότι είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα, δοξολογούμε τό όνομα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόν ευχαριστούμε πού μάς ελεεί καί μάς δίνει αποδείξεις τής στοργικής Του φροντίδας. Αποφασίζουμε νά Τού μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους μέ μιά ζωή εκκλησιαστική. Εκκλησιαστική ζωή θά πεί ζωή πραγματικής ενώσεως μ' Εκείνον, αφού η Εκκλησία είναι τό μοναδικό Σώμα Του (Εφεσίους 4, 15­-16).
'Ετσι συντελείται καί σέ μάς τό πιό σπουδαίο καί μόνιμο θαύμα: η πνευματική μας απελευθέρωση από τήν αμαρτία, η πνευματική μας κάθαρση καί ανακαίνιση, η πνευματική μας ζωοποίηση καί η αγιωσύνη.
www.pigizois.grΜητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Θαύματα Αγίων ­ σημεία Θεού. 'Εκδοση Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

+Η ΝΟΣΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Οι πατριάρχες και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι προφήτες της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν καλά την νόσο της θρησκείας και τον Γιατρό που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριο (Ιαχβέ) της Δόξας. Αυτός είναι ο Γιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας. Θεράπευε την νόσο αυτή στους φίλους και πιστούς Του πριν την ενσάρκωση Του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει.

Η εν λόγω νόσος συνίσταται στο ότι υπάρχει βραχυκύκλωμα μεταξύ του πνεύματος στην καρδιά του ανθρώπου (δηλαδή κατά τους πατέρες της νοερής ενέργειας) και του εγκεφάλου. Στην φυσιολογική της κατάσταση η νοερή ενέργεια κινείται κυκλικά σαν στρόφαλος προσευχομένη μέσα στην καρδιά. Στην νοσούσα κατάστασή της η νοερή ενέργεια δεν στροφαλίζεται κυκλικά. Αλλά ξεδιπλωμένη και ριζωμένη στην καρδιά κολλάει στον εγκέφαλο και δημιουργεί βραχυκύκλωμα μεταξύ εγκεφάλου και καρδιάς. Έτσι τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοερής ενέργειας ριζωμένη πάντα στην καρδία. Έτσι ο παθών γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα προερχόμενα από το περιβάλλον του νοήματα με τον Θεό ή τους θεούς του. 

Με τον όρο Θρησκεία εννοούμε κάθε "ταύτιση" του ακτίστου με το κτιστό και μάλιστα κάθε "ταύτιση παραστάσεων" του ακτίστου με νοήματα και ρήματα της ανθρώπινης σκέψης, που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων. Τα νοήματα και ρήματα αυτά μπορεί να είναι απλώς νοήματα και ρήματα ή και παραστάσεις και με αγάλματα και εικόνας εντός και εκτός νομιζομένου θεόπνευστου κειμένου. Με άλλα λόγια και η ταύτιση των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων της Αγίας Γραφής με το άκτιστο ανήκει και αυτή στον κόσμο της ειδωλολατρείας και είναι το θεμέλιο όλων των μέχρι τώρα αιρέσεων. 

Στην θεραπευτική παράδοση της Π. και της Κ. Διαθήκης χρησιμοποιούνται κατάλληλα νοήματα και ρήματα ως μέσα κατά την διάρκεια της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδιάς και τα οποία καταργούνται κατά την διάρκεια του δοξασμού όταν αποκαλύπτεται στο σώμα του Χριστού η πληρούσα τα κτιστά πάντα απερίγραπτη, ακατάληπτη και άκτιστη δόξα του Θεού. Μετά τον δοξασμό τα νοήματα και τα ρήματα της νοερής στην καρδιά προσευχής επανέρχονται. Από τον δοξασμό του ο παθών διαπιστώνει ότι ουδεμία ομοιότητα υπάρχει μεταξύ κτιστού και ακτίστου και ότι ο Θεός είναι αδύνατο να εκφρασθεί κι ακόμα πιο αδύνατο να εννοηθεί. 

Αλλά για να έχει κανείς ορθή κατεύθυνση στην θεραπεία της νοερής ενέργειας πρέπει να έχει οδηγό την πείρα θεουμένου ο οποίος μαρτυρεί σχετικά με  ορισμένα αξιώματα ότι μεταξύ: α) του ακτίστου Θεού και των ακτίστων ενεργειών Του και β) των κτισμάτων Του ουδεμία ομοιότητα υπάρχει και ότι "Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον." (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.) Μόνον βάσει αυτών των αξιωμάτων δύναται κανείς να αποφύγει το κατάντημα να αποκτήσει οδηγό τον Διάβολο μέσω δήθεν θεολόγων που στοχάζονται περί Θεού και των θείων.

Στην φυσική κατάστασή της η νοερή ενέργεια ρυθμίζει τα πάθη, δηλαδή αυτά της πείνας, της δίψας, του ύπνου, του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως (δηλαδή του φόβου θανάτου) ώστε να είναι αδιάβλητα. Σε νοσούσα κατάσταση τα πάθη γίνονται διαβλητά. Αυτά, σε συνδυασμό με την αδέσποτη πλέον φαντασία, δημιουργούν μαγικές θρησκείες για την χαλιναγώγηση των στοιχείων της φύσεως ή και της επιπλέον σωτηρίας της ψυχής από την ύλη σε κατάσταση ευδαιμονίας ή και της ευδαιμονίας με σώμα και ψυχή.

Η πίστη, κατά την Αγία Γραφή, είναι η συνεργασία με το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο εγκαινιάζει την θεραπεία της νόσου της ιδιοτελούς αγάπης στην καρδία και την μεταβάλλει σε αγάπη, η οποία "ου ζητεί τα εαυτής." Η θεραπεία αυτή κορυφώνεται με τον δοξασμό (την θέωση) και συνιστά την πεμπτουσία της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας, η οποία αντικατέστησε γι' αυτό την ειδωλολατρεία ως τον πυρήνα του Ελληνικού Πολιτισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

+ π. Ι. ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

http://clubs.pathfinder.gr/KHRYGMATA/1520799?file=19&folder=139308

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

+Ποιὸς θὰ μᾶς διδάξει τὴν προσευχή;
νθρωπος ζητάει στν οραν τ χαρ κα τν ετυχία. Ζητάει τ αώνιο μακρι π’ λους κι π’ λα, ζητάει ν βρε τ χαρ στν Θεό. Θες εναι μυστήριο. Εναι σιωπή, εναι πειρος, εναι τ πν. Τν τάση τς ψυχς γι τν οραν τν χει λος κόσμος. λοι ζητνε κάτι τ οράνιο. Σ’ Ατν στρέφονται λα τ ντα, στω κα συνειδήτως. Σ’ Ατν ν στρέφετε διαρκς τ νο σας. γαπστε τν προσευχή, τν κουβέντα μ τν Κύριο. Τ πν εναι γάπη, ρωτας μ τν Κύριο, τν Νυμφίο Χριστό. Γίνετε ξιοι τς γάπης το Χριστο. Γι ν μ ζετε στ σκοτάδι, γυρίστε τ διακόπτη τς προσευχς, στε ν λθει τ θεο φς στν ψυχή σας. Στ βάθος το εναι σας θ φανε Χριστός. κε, στ βάθος, εναι Βασιλεία το Θεο. “ Βασιλεία το Θεο ντς μν στίν” (Λουκ. 17, 21). προσευχ γίνεται μόνο μ τ γιον Πνεμα. Ατ διδάσκει τν ψυχ πς ν προσεύχεται. “Τ γρ τί προσευξόμεθα καθ’ δε οκ οδαμεν, λλ’ ατ τ Πνεμα περεντυγχάνει πρ μν στεναγμος λαλήτοις” (Ρωμ. 8, 26). μες δν χρειάζεται ν κάνουμε καμία προσπάθεια. Ν’ πευθυνόμαστε στν Θεό, μ φος ταπεινο δούλου, μ φων παρακλητικ κα κετευτική. Τότε προσευχή μας εναι εέρεστη στν Θεό. Ν στεκόμαστε μ ελάβεια νώπιον το σταυρωμένου κα ν λέμε: “Κύριε ησο Χριστέ, λέησόν με”. Ατ τ λέει λα. ταν κινηθε γι προσευχ νος το νθρώπου, στ δευτερόλεπτο το δευτερολέπτου ρχεται θεία χάρις. Τότε νθρωπος γίνεται χαριτωμένος κα βλέπει μ λλα μάτια τ πάντα. Τ πν εναι ν’ γαπήσουμε τν Χριστό, τν προσευχή, τ μελέτη. Παίρνουμε να κατομμύριο κα τ κόβουμε κομματάκια. Το νθρώπου προσπάθεια εναι τ να κατομμυριοστό. Πρν π’ τν προσευχ ψυχ πρέπει ν προετοιμάζεται μ προσευχή. Προσευχ γι τν προσευχή. κοστε τί εχετε ερέας μυστικά, τν ρα πο διαβάζεται πόστολος κατ τν Θεία Λειτουργία: “λλαμψον ν τας καρδίαις μν φιλάνθρωπε Δέσποτα τ τς Σς θεογνωσίας κήρατον φς κα τος τς διανοίας μν διάνοιξον φθαλμος ες τν τν εαγγελικν Σου κηρυγμάτων κατανόησιν. νθες μν τν τν μακαρίων Σου ντολν φόβον, να τς σαρκικς πιθυμίας πάσας καταπατήσαντες πνευματικν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τ πρς εαρέστησιν τν σν κα φρονοντες κα πράττοντες. Σ γρ ε φωτισμς τν ψυχν κα τν σωμάτων μν, Χριστ Θεός, κα Σο τν δόξαν ναπέμπομεν σν τ νάρχ Σου Πατρ κα τ παναγί κα γαθ κα ζωοποι Σου Πνεύματι, νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων”. Στν προσευχ μπαίνουμε χωρς ν τ καταλάβουμε. Χρειάζεται ν βρεθομε κα σ κατάλληλο κλίμα. ναστροφ μ τν Χριστό, συζήτηση, μελέτη, ψαλτική, τ καντηλάκι, τ θυμίαμα γίνονται τ κατάλληλο κλίμα, στε λα ν γίνουν πλά, “ν πλότητι καρδίας” (Σοφ. Σολ. 1, 13). Διαβάζοντας τς ψαλμωδίες, τς κολουθίες, μ ρωτα, χωρς ν τ καταλαβαίνουμε γινόμαστε γιοι. Εφραινόμαστε μ τ θεα λόγια. Ατ εφροσύνη, ατ χαρ εναι δική μας προσπάθεια, γι ν μπομε εκολα στν τμόσφαιρα τς προσευχς, προθέρμανση πως λέμε. Μπορομε κα ν φέρνουμε στ νο μας ραες εκόνες π τοπία πο εδαμε. Ατ προσπάθεια εναι παλή, ναίμακτη. λλ μν ξεχνμε ατ πο επε Κύριος: “Χωρς μο ο δύνασθε ποιεν οδέν” (ωάν. 15, 5). διος Κύριος θ μς διδάξει τν προσευχή. Δν θ τ μάθουμε μόνοι μας, οτε λλος κανες θ μς τ μάθει. Μ λέμε, “καμα τόσες μετάνοιες, ξασφάλισα τώρα τ χάρη”, λλ ν ζητομε ν λάμψει ντός μας τ κήρατον φς τς θείας γνώσεως κα ν νοίξει τ πνευματικά μας μάτια, γι ν κατανοήσουμε τ θεα Του λόγια. Μ τν τρόπο ατό, χωρς ν τ καταλάβουμε, γαπμε τν Θε χωρς σφιξίματα, προσπάθεια κι γώνα. Ατ πο εναι δύσκολα στος νθρώπους, γι τν Θε εναι πολ εκολα. Τν Θε θ Τν γαπήσουμε ξαφνικά, ταν χάρις θ μς πισκιάσει. ν γαπήσουμε πολ τν Χριστό, εχ θ λέγεται μόνη της. Χριστς θ εναι συνεχς στ μυαλό μας κα στν καρδιά μας. Γι ν μένουμε, μως, σ’ ατ τν κατάσταση κα ν μν τ χάνουμε, θέλει ρωτα θεο, θέλει θεία, φλογερ γάπη στν Χριστό. ρως πευθύνεται σ να ν νώτερο. ραστής, Θεός, ποθε τν ρωμένο κα ρωμένος θέλει ν φτάσει τν ραστή. ραστς γαπάει τν ρωμένο μ μία θεία κα τέλεια γάπη. Θεός, πο γαπάει τν νθρωπο, εναι νιδιοτελής. γάπη πρς τν Θε εναι νώτερη, ταν κφράζεται ς εγνωμοσύνη. Εναι νάγκη ν’ γαπμε, χι ς καθκον, λλ’ πως εναι νάγκη ν τρμε. Πολλς φορς μες πλησιάζουμε στν Θε π νάγκη ν’ κουμπήσουμε, πειδ δν μς ναπαύουν λα γύρω μας κα νιώθουμε ρημιά.


Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net