Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

+Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34) «κα ρξάμενος καταποντίζεσθαι κραξε λέγων· Κύριε, σσόν με».

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή βλέπουμε το θαυμα του Κυρίου που περπάτησε επάνω στα νερά της λίμνης της Γαλιλαίας που βρίσκεται μεταξύ Ισραήλ και Συρίας.

Για να δουμε λίγα στοιχεια για αυτήν την λίμνη, την οποια το Ευαγγέλιο αποκαλει θάλασσα. Αυτή η σύγχυση ίσως οφείλεται στο ότι οι Εβραιοι δεν ηταν θαλασσινός λαός, οπότε και την λίμην την έλεγαν «θάλασσα». Η έκτασή της φθάνει τα 166 τ.χλμ. και η μέση στάθμη της βρίσκεται 205 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου, παρουσιάζοντας έτσι αρνητικό υψόμετρο. Είναι η χαμηλότερη λίμνη γλυκέων υδάτων στον κόσμο. Το μέγιστο μήκος από Β. προς Ν. είναι 20,8 χλμ. και το μέγιστο πλάτος 11,2 χλμ. Το δε μέγιστο βάθος της είναι 47 μ..

Η Θάλασσα της Γαλιλαίας τροφοδοτείται με νερό στο βόρειο τμήμα της κυρίως από τον Ιορδάνη ποταμό, ο οποίος υπερχειλίζοντάς την στο νότιο μέρος συνεχίζει στη Νεκρά Θάλασσα όπου και εκβάλει. Πρόκειται για την βιβλική λίμνη της Γεννησαρέτ ή λίμνη της Τιβεριάδας.

Στη Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ως θάλασσα της Κινέρετ, πριν την εξορία των Ιουδαίων στη Βαβυλώνα. Λίμνη της Γεννησαρέτ αναφέρεται μετά την επιστροφή των Ιουδαίων. Το όνομα λίμνη Τιβεριάδας εμφανίστηκε στο τέλος του 1ου αιώνα μ.Χ. και το πήρε από τη πόλη Τιβεριάδα, η οποία κτίστηκε στις όχθες της.

       Ασχολούμαστε και με την Γεωγραφία της Παλαιστίνης διότι, όσα πράγματα έχουν σχέσι με ένα πρόσωπο που αγαπαμε, θέλουμε να μαθαίνουμε και για αυτά.
       Σ΄αυτήν, λοιπόν, την λίμνη ο Πέτρος κινδύνεψε να πνιγη, διότι σταμάτησε για μια στιγμή να βλέπη το πρόσωπο του Χριστου, καθώς περπατουσε επάνω στα νερά μετά από πρόσκλησι του Κυρίου. Όμως, φώναξε «Κύριε, σωσον με» και αμέσως ο Χριστός τον έπιασε από το χέρι και τον έβαλε στο καΐκι.
       Το ίδιο γίνεται και με μας. Όταν στη ζωή μας απομακρυνόμαστε από τον Θεό, τότε έρχονται δυσκολίες, αναποδιές, πόλεμος από τους δαίμονες και αναγκαζόμαστε να φωνάξουμε, όπως ο Πέτρος, το «Κύριε, ελέησον», «Κύριε, σωσον με».
       Δίνουμε εξετάσεις κάθε μέρα γύρω από τα θέματα της πίστεως. Η εμπιστοσύνη που δείχνουμε στον Θεό γυρίζει επάνω μας ως ευλογία. Κάπου στο «Γεροντικό» λέει πως ένας Άγγελος μετρουσε τα βήματα ενός πιστου, ο οποιος πήγαινε να επισκεφτη έναν Άγιο Γέροντα και να πάρη τις συμβουλές του. Και ενώ ο πιστός κουραζόταν για τον εαυτό του, ο Άγγελος μετρουσε αυτόν τον κόπο και του ετοιμαζόταν η ανταμοιβή.
       Ο Θεός είναι ο καλλίτερος «εργοδότης». Μας ανταμοίβει και με το παραπάνω για ό,τι κάνουμε. Και ένα ποτήρι νερό να δώσουμε στο όνομα του Χριστου, θα έχουμε ανταμοιβή.
       Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης κάποτε κρατουσε την εικόνα της Παναγίας σε μία λιτανεία και κάποιος του ειπε «γέροντα, να σε ξεκουράσουμε» και ο Όσιος απάντησε «η Παναγία ξεκουράζει, δεν κουράζει».
       Η πνευματική ζωή στην αρχή είναι δύσκολη αλλά με τον χρόνο γίνεται ανάλαφρη. Ο άνθρωπος γεμίζει από τα δωρα του Θεου και ενώ πριν έδινε σημασία σε δευτερεύοντα και ανάξια λόγου πράγματα, μετά, αφου γνωρίσει τον αληθινό Θεό μέσα στην Εκκλησία, τα θεωρει όλα σκύβαλλα και η χαρά έρχεται μόνο από τα πνευματικά. Μία νηφάλια μέθη τον καταλαμβάνει και βλέπει με πόσο μικρά και ασήμαντα πράγματα ασχολουνται οι μακράν του Θεου άνθρωποι.
       Όταν ο άνθρωπος γίνη πνευματικός σε κάποιο βαθμό, τότε μπορει να συγχωρη, να μπαίνη στη θέσι του άλλου, να βοηθα, να συμπαραστέκεται, να προσεύχεται για τον άλλο. Ο Σταυρός έχει δύο δοκάρια. Το κάθετο συμβολίζει την ένωσί μας με τον Θεό και το οριζόντιο την ένωσί μας με τους συνανθρώπους μας. Εάν είμαστε σωστά συνδεδεμένοι με τον Θεό, τότε αυτό φαίνεται και στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.
Όταν η σχέσι μας με τον Θεό δεν έχει σωστές βάσεις, τότε αυτό αντανακλαται και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Γι΄αυτό δεν αρκει να είναι κανείς μόνο καλός άνθρωπος. Πρέπει να είναι και καλός Χριστιανός. Αν δεν είναι και καλός Χριστιανός, τότε κάποιο συμφέρον κρύβεται στις σχέσεις του με τους γύρω του.
Ας κοιταμε, λοιπόν, τον Χριστό στα μάτια ώστε να μην κινδυνεύουμε στη ζωή μας και να είμαστε σε θέσι να έχουμε αληθινές σχέσεις με τους άλλους και με τον εαυτό μας.


Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

+Κυριακή Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22), «καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν».

        Στο σημερινό θαυμα του ο Χριστός έδωσε με θαυματουργικό τρόπο φαγητό σε πέντε χιλιάδες άνδρες και τα γυναικόπαιδα που ηταν μαζί τους. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια έφαγαν και χόρτασαν τόσοι άνθρωποι!
        Ο λαός παρασυρμένος από τα θαύματα ηταν έτοιμος να ανακηρύξη επίγειο βασιλιά τον Χριστό. Αλλά και οι μαθητές πολλές φορές βλέπουμε να περιμένουν επίγειες δόξες από τον Διδάσκαλό τους. Όμως ο Χριστός δεν ηρθε μόνο για τους Εβραίους και δεν έγινε άνθρωπος για να μας προσφέρει επίγειο Παράδεισο ούτε για να γίνη ο ίδιος κυβερνήτης ενός κράτους επί της γης.
Βέβαια, ενδιαφέρεται και για το σωμα μας, γι΄αυτό το θεραπεύει για να μπορη να υπηρετη την ψυχή, για να της συμπαραστέκεται στον πνευματικό αγωνα, για να παρατείνει την ζωή επί της γης, όταν χρειάζεται, για να ολοκληρώση κάποιος τις υποχρεώσεις του. Το βάρος, όμως, πέφτει στην σωτηρία της ψυχης, στην απαλλαγή της από τα πάθη, στην συγχώρεσι των αμαρτιων, στην προετοιμασία της για την αιώνια ζωή.
Το σωμα έχει αξία διότι είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, διότι με αυτό πετυχαίνουμε τις αρετές, διότι θα αναστηθη σε πιο πνευματική έκδοσι και μαζί με την ψυχή θα αποτελουν και πάλι τον άνθρωπο στην αιώνια ζωή κοντά στον Δημιουργό.
Στο Βυζάντιο ο Πατριάρχης, η Εκκλησία υπηρετουσε την ψυχή των ανθρώπων και ο Αυτοκράτορας, το Κράτος το σωμα. Σήμερα υπερτονίζεται η οικονομία, τα οικονομικά του Κράτους και ο λαός προσπαθει να διακρίνη ποιο κόμμα θα του δώση περισσότερο φαγητό, όταν ανεβη στην εξουσία.
Η Παράδοσι της Εκκλησίας παραμελειται από την πλειοψηφία των ανθρώπων. «Νηστεύει ο δουλος που δεν έχει να φάη», λένε, αλλά δεν βλέπουν τόσους Μοναχούς και Ασκητές οι οποιοι νηστεύουν από μόνοι τους, για την αγάπη του Χριστου, και όχι επειδή δεν έχουν φαγητό να φανε· και όταν έρχονται οι εκλογές ψηφίζουν το κόμμα που υπόσχεται περισσότερο φαγητό, χωρίς να λογαριάζουν την άθεη ιδεολογία που πρεσβεύει.
Ο Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμαζώφ» λέει πως ο Χριστός μας δίνει ελευθερία από τα πάθη αλλά οι άνθρωποι προτιμουν το φαγητό. Και αύριο, αν στις μέρες μας εμφανιστει το 666, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σφραγιστουν λόγω του ότι δεν θέλουν να νηστέψουν και με την νηστεία τους να δείξουν ότι εγκαταλείπουν τον εαυτό τους στον Θεό. Θέλουν να στηρίζονται στον εαυτό τους, στις δυνάμεις τους, στην επιστήμη, στα χρήματα.
Ανεξάρτητα από τον τύπο του πολιτεύματος, από την ιδεολογία του κράτους, από τον διακηρυγμένο θεωρητικό ή πρακτικό υλισμό των αρχόντων εμεις ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να ζουμε με λιτότητα. Όταν συνδυάζουμε τον λιτό τρόπο ζωης με την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και την προσευχή μπορουμε και να επιβιώνουμε και να αγιαζόμαστε.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ενδιαφέρεται για το ψωμί αλλά πρώτη προτεραιότητά του είναι το πνευματικό ψωμί, ο «άρτος ο ζων». Συμμετέχει στα κοινά αλλά χωρίς να φανατίζεται και να κατακρίνει τους πολιτικούς αντιπάλους. Κάνει οικονομία, χωρίς να γίνεται τσιγκούνης. Μετέχει στις χαρές αυτου του κόσμου αλλά χωρίς να αμαρτάνει. Ζει την πνευματική ζωή και την μεταδίδει και στο περιβάλλον του χωρίς βία αλλά με φυσικότητα και απλότητα.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συμπληρώνει την αναφορά στο θαυμα του χορτασμου των πέντε χιλιάδων με τα εξης: «Τότε οι άνθρωποι, όταν είδαν αυτό το θαυματουργικό σημείο που έκανε, έλεγαν: «Αυτός είναι αληθινά ο προφήτης ο ερχόμενος στον κόσμο».  Ο Ιησούς, τότε, επειδή κατάλαβε ότι μέλλουν να έρθουν και να τον αρπάξουν, για να τον κάνουν βασιλιά, αναχώρησε πάλι στο όρος αυτός μόνος του. (Ιωαν. 6,14-15).
Ο Χριστός δεν είναι επίγειος Βασιλιάς. «Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» μας λέει. Η Βασιλεία του Θεου επί της γης είναι η ειρήνη που αισθάνεται ο Χριστιανός μέσα του και η χαρά του Αγίου Πνεύματος και η πρόγευσι των εσχάτων. Δεν έχει να κάνει με χιλιετή επίγεια βασιλεία του Χριστου με πρωθυπουργό τον Αβραάμ και υπουργό ναυτιλίας τον Ιωνα και υπουργό οικονομικων τον Ιωσήφ τον πάγκαλο.

Ας έχουμε αυτά υπ΄όψιν μας ώστε να μην ζηταμε άδικα από τον Θεό πράγματα που δεν μας υπόσχεται. Ας μην πέφτουμε στο σφάλμα που έπεφταν και οι μαθητές του Χριστου, οι οποιοι ζητουσαν επίγεια δόξα και εξουσία. Όσον αφορά την επί γης παρουσία μας, δεν είναι παρουσία εξουσιαστική αλλά διακονική. Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει «ουκ ηλθον διακονηθηναι αλλά διακονησαι». Στην Εκκλησία η πυραμίδα είναι ανάποδη. Όσο πιο μεγάλος είναι κανείς, τόσο πιο ταπεινός είναι, διότι για να σηκώση ο πνευματικός άνθρωπος τους αδελφούς του στην πλάτη του πρέπει να γίνη χαλί και να τον πατήσουνε. Τίποτα, όμως, δεν είναι πιο δυνατό από την ταπείνωσι, αφου υπάρχει και το υπόδειγμα της «άκρας ταπείνωσης», ο Χριστός.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

 +Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,27-35) « οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». 

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τον Χριστό να θεραπεύη δύο τυφλούς και έναν κωφό και την απαίσια αντίδρασι των Φαρισαίων, οι οποιοι κατηγορουν τον Χριστό ότι με την δύναμι του Σατανα βγάζει τα δαιμόνια!

Αυτή είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, το να πη κανείς ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά φακίρης, μάγος, μέγας Μύστης, απλός άνθρωπος ο οποιος με τις δυνάμεις του ή με την δύναμι του Διαβόλου κατάφερε να ανεβη τα όποια σκαλοπάτια της σατανικης πνευματικότητας και να κάνει τρικ για να τον θαυμάζουν, όπως κάνουν οι κλόουν στο τσίρκο.

Ανάλογη βλασφημία είναι αυτή στην οποία πέφτουν στις ημέρες μας άθεοι, αγνωστικιστές, υλιστές οι οποιοι όταν συζητουν για πνευματικά θέματα, για θέματα θρησκείας, για Εκκλησιαστικά θέματα λένε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μία Θρησκεία όπως όλες, ότι η Αγία Γραφή είναι η ιστορία των Εβραίων ή η μυθολογία τους και ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με τα βιβλία των Θρησκειων, ότι οι Άγιοι της Εκκλησίας είναι συνέχεια των αρχαίων ειδωλολατρικων θεων κλπ.

Για κάθε μία πλάνη από τις ανωτέρω υπάρχει απάντησι. Η Απολογητική της Εκκλησίας μας έχει δώσει τις απαντήσεις σε κάθε περίπτωσι και όποιος έχει όρεξι μπορει να διαβάζη τα κατάλληλα απολογητικά βιβλία ή από το ίντερνετ να βρίσκη πληροφορίες ή να ρωτα τον Πνευματικό του για να ξεδιαλύνει μέσα του τις όποιες απορίες και σκοτινά σημεια που έχει.

Χρειάζεται προσοχή όταν ανοίγουμε συζήτησι με τέτοιους ανθρώπους. Αν δεν είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι καλλίτερα να απέχουμε από δογματικές συζητήσεις και να περιοριζόμαστε σε θέματα που γνωρίζουμε. Αφού στρέψουμε την συζήτησι σε γνωστά για μας θέματα, χαιρετουμε ευγενικά και απομακρυνόμαστε από την εστία μολύνσεως. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε τελείως λάθος δρόμο. Απαιτουν με τον ορθολογισμό να προσεγγίσουν τα θέματα της Πίστεως, λες και η θεολογία είναι μαθηματικά. Στην θεολογία 1+1 δεν κάνει δύο αλλά 1 (ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος). Και 1+1+1 δεν κάνει τρία αλλά 1(το Τριαδολογικό δόγμα)!

Μπορουμε να συνεχίσουμε την επιχειρηματολογία μας στηριζόμενοι στην λογική μέχρι ενός σημείου. Π.χ. μπορουμε να κάνουμε το ερώτημα «το Σύμπαν Ποιος το έφτιαξε;», «είναι δυνατόν να υπάρχη από μόνο του», «η αρμονία που υπάρχει στο Σύμπαν δεν μας οδηγει στο να αναζητήσουμε τον Δημιουργό;».

Έτσι ξεκιναμε για να κάνουμε το πρωτο βημα, ότι δηλαδη έστω και με το μυαλό πρέπει να παραδεχτουμε ότι υπάρχει ο Δημιουργός του Σύμπαντος, ο Θεός.

Μετά μπορουμε να συζητήσουμε γύρω από τις θρησκείες που έφτιαξαν οι άνθρωποι αλλά αν τις συγκρίνουμε με την αληθινή θρησκεία, με την Εκκλησία μας, θα διαπιστώσουμε πως βρίσκονται μακρυά από την αλήθεια, πως είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.

        Στους αιρετικούς μπορουμε να υπενθυμίσουμε την Εκκλησιαστική ιστορία: μέχρι το 1054 δεν υπηρχε η παπική εκκλησία και ο προτεσταντισμός ξεκινα το 1517. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ξεκινα από τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεου, τους Αγίους Αποστόλους και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας και μέχρι να τελειώση ο Κόσμος.
Με την λογική μπορουμε να ανατρέψουμε την θρησκεία των Μουσουλμάνων: μπορουμε άνετα να βρουμε από πού επηρεάστηκε ο ιδρυτής αυτης της θρησκείας αφου εμφανίστηκε 7 αιωνες μετά τον Χριστό. Δεν ειπε τίποτα το καινούριο, δεν προφήτεψε κανένας την έλευσι του, δεν είναι δυνατόν ένας ληστής, βιαστής, δολοφόνος να είναι απεσταλμένος του Θεου.   
        Τις ειδωλολατρικές ανατολικές θρησκείες μπορουμε να τις ανασκευάσουμε και πάλι με ένα απλό ερώτημα: είναι δυνατόν οι πέτρες να είναι Θεός; Το Σύμπαν αποτελειται από σβησμένες και από φλεγόμενες πέτρες, είναι δυνατόν ο Θεός να είναι αυτές οι πέτρες; Είναι δυνατόν εμεις να είμαστε πρόσωπα και ο Θεός να είναι απρόσωπος;
Τους Εβραίους τους βάζουμε στην άκρη διότι δεν δέχθηκαν τον αληθινό Μεσσία, τον Χριστό και περιμένουν τον δικό τους μεσσία, τον Αντίχριστο.
Στους άθεους υπενθυμίζουμε αυτό που λέει στο Ψαλτηρι «ειπεν άφρων εν τη καρδία αυτου ουκ έστι Θεός». Είναι άμυαλοι όσοι δεν βλέπουν ότι πίσω από την Δημιουργιά υπάρχει ο Δημιουργός.
Βέβαια, η πίστι μας δεν στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα διότι όπως λέει και ένας Άγιος «κάθε λόγος έχει αντίλογο, ποιος λόγος, όμως, μπορει να σταθη απέναντι στην Αγιότητα, στον Άγιο, στην ζωή;». Δεν μπορουμε με την λογική να εκφράσουμε τα άρρητα ρήματα, τα μυστήρια του Θεου, τις αγιοπνευματικές εμπειρίες και «δεν μπορουμε να δώσουμε τα άγια τοις κυσί». Δεν μπορουμε να ασχολούμαστε μέχρι τέλους με ασεβεις και την ανοησία τους.

Χρέος μας είναι να είμαστε γεμάτοι με την χαρά του Αγίου Πνεύματος και να σώσουμε τουλάχιστον τον εαυτό μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να σώσουμε όλον τον κόσμο. Αν δουνε επάνω μας την χαρά που δίνει ο Θεός στα παιδιά του, ίσως ξυπνήσουν και μετανοήσουν. Διαφορετικά, ίσως τους λυπηθει ο Θεός κατά την τελική Κρίσι.

+Κυριακή των Αγ. Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου (Ματθ. 5,14-19. «Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοὺ μαθηταίς· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου».

 Ὁ ἀρχιμανδρίτης Εὐτυχής διακήρυξε στήν Κωνσταντινούπολη τήν πλάνη ὅτι οἱ φύσεις τοῦ Χριστοῦ ἦσαν δύο πρό τῆς ἑνώσεώς τους στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἔγιναν  μ ί α  φύση μετά τήν ἕνωση. Δέν δεχόταν ὅτι ὁ Χριστός καί μετά τήν Σάρκωση εἶχε ὁμοούσιο μέ τήν Παρθένο Μαρία ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά ὅτι τρόπον τινά ἀπερροφήθη ἡ ἀνθρώπινη ἀπό τή θεία φύση.

Ἐπρόκειτο γιά μιά φοβερή πλάνη μέ τήν ὁποία ἀκυρώνεται τό Μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Γι’  αὐτή τήν πλάνη του, ἀφοῦ τοῦ ἐπισημάνθηκε ὅτι ἀντιβαίνει στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ δόθηκε καιρός μετανοίας  καταδικάστηκε καί καθαιρέθηκε. (www.orthros.gr)

Κάποιος που διαβάζει κείμενα που αναλύουν τα δόγματα της Εκκλησίας μπορεί να θεωρήση ότι και οι Πατέρες της Εκκλησίας φιλοσοφούσαν, όπως έκαναν οι θεολόγοι των Μονοφυσιτών και γι' αυτό πρέπει να παρακάμπτονται αυτές οι φιλοσοφικές αναλύσεις, για να αποκτήσουμε κοινωνία μεταξύ μας (και με τους υπόλοιπους αιρετικούς).

Η άποψη αυτή δεν ευσταθεί. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν οριοθέτησαν το ορθόδοξο δόγμα, και στην προκειμένη περίπτωση το Χριστολογικό, δεν το έκαναν για να αναπτύξουν την φιλοσοφία. Εκτός από την αποδοχή της μαρτυρίας των Προφητών και των Αποστόλων είχαν και δική τους αποκαλυπτική πείρα.

Με την αποκαλυπτική εμπειρία, κατά την θεοπτία των τριών Φώτων της Αγίας Τριάδος, είχαν εμπειρία ότι το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενηνθρώπησε και επομένως και αυτή η τεθεωθείσα ανθρώπινη φύση στον Χριστό έγινε πηγή της ακτίστου Χάριτος και ενεργείας του Θεού.

Έβλεπαν το ένα Φώς που ήταν πηγή των άλλων Τριών Φώτων και ήταν άσαρκο (Πατέρας), έβλεπαν ένα άλλο Φώς, που προερχόταν από το Πρώτο, αλλά ήταν σεσαρκωμένο (Χριστός) και έβλεπαν ένα άλλο Φώς που προερχόταν από το Πρώτο, αλλά δεν ήταν σεσαρκωμένο (Άγιον Πνεύμα).

Έπειτα, όταν κοινωνούσαν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, κατά την θεία Ευχαριστία, ευρισκόμενοι οι ίδιοι σε κατάσταση εμπειρίας, αισθάνονταν πνευματικά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού δια του οποίου ενεργούσε η άκτιστος ενέργεια του Θεού, οπότε αντιλαμβάνονταν ότι δεν ήταν ένας κοινός άρτος, αφού αλλοίωνε και μεταμόρφωνε την όλη ύπαρξή τους.

Το ίδιο αισθάνονταν, όταν πρόφεραν με κατάνυξη το όνομα του Χριστού, του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού.

 Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις (θεοπτία, θεία Κοινωνία, νοερά προσευχή) βίωναν ενυπόστατο άκτιστο φως και ενυπόστατη θεία ενέργεια, γι' αυτό και είχαν προσωπική πείρα του Τριαδικού Θεού και της ενεργείας Του.

Αυτήν την εμπειρία που είχαν οι άγιοι Πατέρες, την εξέφρασαν με τους όρους που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη για να ανατρέψουν τις αιρέσεις των στοχαστών θεολόγων που δεν είχαν προσωπική αποκαλυπτική εμπειρία.

 Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των αγίων Πατέρων και των αιρετικών. (www.parembasis.gr).
        Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι το φως του κόσμου, όπως παραγγέλνει και σε όλους μας ο Χριστός. Δεν λένε δικά τους πράγματα αλλά ό,τι τους αποκαλύψει ο Θεός. Όποιος πει ότι αυτά που λένε οι θεοφόροι Πατέρες δεν προέρχονται από τον Θεό, πέφτει στην βλασφημία του Αγίου Πνεύματος και πρέπει να σταματαμε κάθε συζήτησι μαζί του. Είναι η ίδια βλασφημία που έλεγαν οι Εβραιοι, ότι δηλαδή ο Χριστός κάνει θαύματα όχι με την δύναμι του Θεου αλλά με την δύναμι του Σατανα.
Εάν δεν μπορουμε να μιλαμε γι΄αυτά τα θέματα από «πρωτο χέρι», τότε ταπεινά εμπιστευόμαστε τους Αγίους της Εκκλησίας μας και ελπίζουμε ότι ακολουθώντας τους θα βιώσουμε κι εμεις (έστω και σε μικρό βαθμό) σε προσωπικό επίπεδο την Αλήθεια, όπως την έζησαν κι αυτοί. Δεν προσεγγίζονται όλα με το μυαλό, όπως απαιτουν οι άθεοι. Αν ο Θεός χωρουσε στο μυαλό μας δεν θα ηταν Θεός αλλά δημιούργημα της φαντασίας μας.
Αυτό που μπορουμε και πρέπει να κάνουμε είναι να ακολουθουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας και οι αποδείξεις θα έρθουν με έναν μυστικό τρόπο μέσα στην καρδιά μας.
Μέχρι να γίνη αυτό, μπορουμε να «πολεμαμε» τους αιρετικούς, με ευγενικό πάντοτε τρόπο, για να τους βοηθήσουμε να επιστρέψουν στην Εκκλησία και όχι να τους καθησυχάζουμε λέγοντας ότι «όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε». Η «ένωσι πάντων» το «ίνα ωσιν εν» δεν είναι η εξωτερική ένωσι των αιρετικων με τους Ορθοδόξους αλλά η επιστροφή τους στην Εκκλησία.
Θα μας κρίνουν αιρετικοί και αλλόθρησκοι οι οποιοι γνώρισαν την Ορθοδοξία και μετά ειδαν τους Ορθοδόξους να μην εκτιμουν αυτό που τους δόθηκε παιδιόθεν και να αλληθορίζουν προς τον Οικουμενισμό, τον συγκρητισμό και την πανθρησκεία.

Να μελετάμε την πίστι μας και ακαδημαϊκά και μέσω των Μυστηρίων και ο Θεός θα μας βοηθήση μέσω αυτης της εμβάθυνσης να πλησιάζουμε περισσότερο στην Αλήθεια, που δεν είναι κάτι αλλά Κάποιος, ο Χριστός.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

 +Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8) « θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

ΕΙΣΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ  Ή ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ;

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Χριστός λέει σε έναν παράλυτο «Ἔχε θάρρος, παιδί μου. Σοῦ συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίαι σου».

       Βλέπουμε να γίνεται μία σύνδεσι της αμαρτίας και της απογοήτευσης και μία σύνδεσι της συγχώρεσης των αμαρτιων με το θάρρος και την αισιοδοξία. Όταν ο άνθρωπος κάνει αμαρτίες θολώνει ο νους, σκοτεινιάζει ο ουρανός, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, το παρόν καταθλιπτικό, το παρελθόν εφιαλτικό. Όταν, όμως, ο άνθρωπος έχει καθαρή συνείδησι, όταν εξομολογειται, τότε ζει στο φως και το σκοτάδι απομακρύνεται, τότε μπορει να επέλθη και σωματική ίασι (εάν ο Θεός το κρίνει απαραίτητο για την σωτηρία μας) από τυχόν ασθένειες.
Εάν μας ρωτήση κάποιος σχετικά με το αύριο, αν είμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, τι θα απαντήσουμε;
Εάν εστιάσουμε στα υλικά αγαθά αυτου του μάταιου κόσμου, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, διότι η Επιστήμη και η Τράπεζα συνεργάζονται και σε όλον τον κόσμο επικρατει ειρήνη, η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε, οι αρρώστιες καταπολεμουνται καλλίτερα σε σχέσι με το παρελθόν, ο μέσος όρος ζωης ανεβαίνει, το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει και όλοι έχουν ένα πιάτο φαγητό, έστω και σε μορφή συσσιτίου (στο παρελθόν για πολλούς δεν υπηρχε ούτε αυτό), περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο και κάνουν ταξίδια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Αν, όμως, εστιάσουμε στο δικό μας αύριο, το προσωπικό, τα πράγματα αλλάζουν. Αύριο θα έρθουν αρρώστιες, αύριο θα έρθουν γηρατιά (αν προλάβουν), αύριο θα έρθη ο θάνατος. Φυσικά, όταν λέμε «αύριο», δεν εννοουμε μόνο την αυριανή ημέρα ή τις επόμενες ώρες αλλά και τους επόμενους μηνες και τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες. Όποιος δεν είναι συνδεδεμένος με τον Χριστό, φυσικό και επόμενο είναι να είναι απαισιόδοξος, δεν μπορει να είναι χαρούμενος πραγματικά. Η όποια ευχαρίστησι που δίνει αυτός ο κόσμος με τις ηδονές του, σβήνει με το πέρασμα του χρόνου.
Επίσης, η υλική ευμάρεια συνήθως ακολουθειται από ηθική κατάπτωσι, οπότε και η αισιοδοξία μας για το αύριο μειώνεται. Τι να το κάνουμε το φαγητό αν δεν συνοδεύεται και με πνευματικότητα; Φαγητό έχουν και τα ζωα. Στην Ελβετία, ένα από τα πιο πλούσια κράτη, ανά 1000 (χίλιους) κατοίκους αντιστοιχει ένας Ψυχίατρος - Ψυχολόγος. Στην Αμερική κάθε μέρα ακουμε για δολοφονίες, ομαδικές δολοφονίες και το 2% των κατοίκων είναι στη φυλακή. Απόδειξι ότι η ψυχή του ανθρώπου δεν ικανοποιειται από την πληθώρα των υλικων αγαθων και ενώ θα περίμενε κανείς να μην υπάρχουν ψυχολογικά προβλήματα, συμβαίνει ακριβως το αντίθετο. Αντίθετα, όπου υπάρχει φτώχεια, δεν υπάρχει άγχος, κατάθλιψι, μελαγχολία (ή υπάρχουν σε μικρότερο βαθμό) αλλά τα παιδιά χαμογελανε και οι μεγάλοι λένε «δόξα τω Θεω».
       Εμεις ποῦ θα στηριχτουμε για να έχουμε αισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον μας; θα στηριχθουμε στο ότι η οικονομία θα πάει καλά; Στο ότι η επιστήμη θα βρη κι άλλα φάρμακα; Στο ότι θα επικρατήση επιφανειακή ειρήνη; Στο ότι θα πετύχουμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας και τους επίγειους στόχους μας;
Αυτά όλα βέβαια είναι καλά αλλά το Ευαγγέλιο μας λέει «ουκ επ΄άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Για να ακούσουμε κι εμεις το «θάρσει τέκνον» από τον Χριστό, πρέπει να φροντίσουμε όλο το 24ωρο να το περναμε όπως θέλει ο Θεός. Αν ζουμε όπως θέλει ο Θεός, τότε η ψυχή μας και το σωμα μας θα λειτουργουν ομαλά, αρμονικά, σωστά και η αισιοδοξία και το θάρρος θα είναι μέσα μας και θα τα σκορπίζουμε και στο περιβάλλον μας. Αν, όμως, δεν ξοδεύουμε τον χρόνο μας όπως πρέπει, τότε θα ρωταμε συνέχεια «γιατί αυτό, γιατί εκεινο, γιατί το άλλο» και δεν θα ξέρουμε τι μας γίνεται.
Η γνωσι της αλήθειας μας ελευθερώνει, μας κάνει αισιόδοξους, μας βοηθα να παταμε γερά στη γη και συγχρόνως να βρισκόμαστε και στον ουρανό. Όταν γνωρίζουμε το θέλημα του Θεου, ερμηνεύουμε σωστά τα πράγματα αυτου του κόσμου, τοποθετούμαστε σωστά απέναντι σ΄αυτά και η πορεία της ζωης μας είναι χαρούμενη και ελπιδοφόρα.
Ο Χριστός πριν θεραπεύση το σωμα του παράλυτου, θεράπευσε την ψυχή του, του συγχώρεσε τις αμαρτίες του. Έτσι κι εμεις, πριν ζητήσουμε κάτι από τον Θεό, πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν μας ότι για να μας πη ο Θεός το «θάρσει», χρειάζεται να είμαστε σε πορεία καθάρσεως από τα πάθη.

 «Ζητειτε πρωτον την Βασιλεία του Θεου και ταυτα πάντα προστεθήσεται υμιν». Όταν ζηταμε πρωτα απ΄όλα τον Θεό στην ζωή μας, τότε μπορουμε να είμαστε και αισιόδοξοι.