Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Ὁ Μωσαϊκὸς νόμος διέταζε τὴν περιτομὴ τῶν ἀρσενικῶν παιδιῶν (Ἐξοδ. ΙΒ´ 43-49), (Γεν. ΙΖ´ 9-19), ἡ ὁποία γινόταν κατὰ τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ αὐτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ παιδιοῦ (Λευϊτ. ΙΓ´ 3). Ἡ τελετὴ αὐτὴ ἐλάμβανε χώρα μέσα σὲ κτίριο τῆς Συναγωγῆς, τὸ πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων.
Ἔτσι καὶ ἡ περιτομὴ τοῦ βρέφους Ἰησοῦ ἔγινε στὴ Συναγωγὴ τῆς Βηθλεέμ. Ἡ χειροποίητος αὐτὴ περιτομὴ στὸ σῶμα ἦταν τύπος, ποὺ συμβόλιζε τὴν περιτομὴ τῆς καρδιᾶς, ἐνεργούμενης ἀπ᾿ εὐθείας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ (Δευτ. Γ´ 16, Λ´ 6).
Γιὰ τὴν δεύτερη αὐτὴ περιτομή, τὴν ἀχειροποίητο, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει: «περιτμηθήκατε καὶ μὲ περιτομὴ πνευματική, ποὺ ἐνεργεῖται ἀπ᾿ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ συνίσταται στὸ γδύσιμο καὶ τὴν ἀποβολὴ τοῦ σώματος, ποὺ δούλεψε στὶς ἁμαρτίες τῆς σάρκας. Τὸ γδύσιμο δὲ αὐτὸ εἶναι ἡ περιτομή, ποὺ πήρατε ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅταν θαφτήκατε μαζί Του, διὰ τοῦ Ἅγιου Βαπτίσματος (Κολ. Β´ 11-12).
 Τὸ Βρέφος ὅμως τῆς φάτνης, ἀφοῦ γεννήθηκε μὲ τὸν Παλαιὸ Νόμο, ἔπρεπε νὰ ὑποβληθεῖ καὶ Αὐτὸ στὸν τύπο, ὁ ὁποῖος εἶχε δικαίωμα νὰ ἰσχύει μέχρι τῆς καταργήσεώς του.
Ὁ Μέγας Βασίλειος
«... τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας». - Μὲ τὴν φράση αὐτή, τὸ ἀπολυτίκιο, ἀπόλυτα ἐπιτυχημένα, τονίζει τὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τοῦ Αγίου Βασιλείου, ποὺ μὲ τὴν θεία διδασκαλία του στόλισε μὲ ἀρετὲς τὰ ἤθη καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μέγας αὐτὸς πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γεννήθηκε τὸ 330 στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου, σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ φίλου του, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Τὰ δὲ ἐγκυκλοπαιδικὰ λεξικὰ ἀναφέρουν σὰν πατρίδα τοῦ Μ. Βασιλείου τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας.
Οἱ γονεῖς του Βασίλειος (καὶ αὐτός), ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου καὶ Ἐμμέλεια, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἂν καὶ κατὰ κόσμον εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, εἶχαν συγχρόνως καὶ ἀκμαιότατο χριστιανικὸ φρόνημα. Αὐτοὶ μάλιστα ἔθεσαν καὶ τὶς πρῶτες -καθοριστικῆς σημασίας- πνευματικὲς βάσεις τοῦ Ἁγίου. Μὲ ἐφόδιο αὐτὴ τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή, ὁ Βασίλειος ἀρχίζει μία καταπληκτικὴ ἀνοδικὴ πνευματικὴ πορεία. Ἔχοντας τὰ χαρίσματα τῆς εὐστροφίας καὶ τῆς μνήμης, κατακτᾷ σχεδὸν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς του. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, κατακτᾷ τὴν θεία θεωρία τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τὴν κάνει ἀμέσως πράξη μὲ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωή του.
Ἂς ἀναφέρουμε ὅμως, περιληπτικά, τὴν πορεία τῶν δραστηριοτήτων του. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν Καισαρεία καὶ κατόπιν στὸ Βυζάντιο, ἐπισκέφθηκε, νεαρὸς ἀκόμα, τὴν Ἀθήνα, ὅπου ἐπὶ τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τὶς σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, ἀστρονομία καὶ ἰατρική, ἔχοντας συμφοιτητές του τὸν Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ (τὸν θεολόγο) καὶ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη. Ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἐπέστρεψε στὴν Καισάρεια καὶ δίδασκε τὴν ρητορικὴ τέχνη. Ἀποφάσισε ὅμως, νὰ ἀκολουθήσει τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὰ κέντρα τοῦ ἀσκητισμοῦ, γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας στὴν Αἴγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία καὶ Μεσοποταμία.
Ὅταν ἐπέστρεψε, ἀποσύρθηκε σὲ μία Μονὴ τοῦ Πόντου, ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, καὶ ἀσκήθηκε ἐκεῖ μὲ κάθε αὐστηρότητα γιὰ πέντε χρόνια (357-362). Ἤδη τέλεια καταρτισμένος στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Εὐσέβιο. Ὁ ὑποδειγματικὸς τρόπος τῆς πνευματικῆς ἐργασίας του δὲν ἀργεῖ νὰ τὸν ἀνεβάσει στὸ θρόνο τῆς ἀρχιερωσύνης, διαδεχόμενος τὸν Εὐσέβιο στὴν ἐπισκοπὴ τῆς Καισαρείας (370).
Μὲ σταθερότητα καὶ γενναῖο φρόνημα, ὡς ἀρχιερέας ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μὲ τοὺς ὀρθόδοξους λόγους ποὺ συνέγραψε, κατακεραύνωσε τὰ φρονήματα τῶν κακοδόξων. Στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀναδείχτηκε ἀδαμάντινος, οὔτε κολακεῖες βασιλικὲς τοῦ Οὐάλεντα (364-378), ποὺ πῆγε αὐτοπροσώπως στὴν Καισάρεια γιὰ νὰ τὸν μετατρέψει στὸν Ἀρειανισμό, οὔτε οἱ ἀπειλὲς τοῦ Μοδέστου μπόρεσαν νὰ κάμψουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἁγίου. Ὑπεράσπισε μὲ θάῤῥος τὴν Ὀρθοδοξία, καταπλήσσοντας τὸν βασιλιὰ καὶ τοὺς Ἀρειανούς.
Ἀκόμα, ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς ἠθικῆς σήψεως καὶ ἐπέφερε σοφὲς μεταῤῥυθμίσεις στὸ μοναχισμό. Ἡ δὲ ὑπόλοιπη ποιμαντορικὴ δράση του, ὑπῆρξε ἀπαράμιλλη, κτίζοντας τὴν περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα μὲ εὐαγῆ Ἱδρύματα, ὅπως πτωχοκομεῖο κ.ἄ., ὅπου βρῆκαν τροφὴ καὶ περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ἡλικίας, γένους καὶ φυλῆς.
Νὰ ἀναφέρουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἔργων του, ἔγραψε καὶ Θεία Λειτουργία, πού, μετὰ τὴν ἐπικράτηση αὐτῆς τῆς συντομότερης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τελεῖται 10 φορὲς τὸ χρόνο: τὴν 1η Ἰανουαρίου (ὅπου γιορτάζεται καὶ ἡ μνήμη του), τὶς πρῶτες πέντε Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὶς παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανείων, τὴν Μ. Πέμπτη καὶ τὸ Μ. Σάββατο.
Στὰ πενήντα του χρόνια ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐξαιτίας τῆς ἀσθενικῆς κράσεώς του καὶ τῆς αὐστηρῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του (ὁρισμένες πηγὲς λένε ἀπὸ βαριὰ ἀῤῥώστια τοῦ ἥπατος ἢ τῶν νεφρῶν), τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 379 ἐγκαταλείπει τὸ φθαρτὸ καὶ μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἀφήνοντας παρακαταθήκη καὶ Ἱερὴ κληρονομιὰ στὴν ἀνθρωπότητα ἕνα τεράστιο πνευματικὸ ἔργο.
 http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/01/01.htm

 +Ἐξαγορά τοῦ χρόνου
Ὁ χρόνος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, ὁ «παλαιός τῶν ἡμερῶν», ὑπῆρχε πρό τοῦ χρόνου, εἶναι ὑπέρ τοῦ χρόνου καί ἀποτελεῖ τόν αἴτιο τοῦ χρόνου.
Ὁ χρόνος εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ, διότι ὅταν ἀξιοποιηθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο ἐξασφαλίζει τη σωτηρία του.
Ὁ χρόνος ἀξιοποιεῖται, ὅταν ἐπιτευχθεῖ μέσα στο χρόνο ἡ βίωση τῆς ζωῆς καί παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Τότε οἱ πράξεις αἰωνοποιοῦνται, γιατί Αἰωνιότητα δέν εἶναι ἡ πέρα ἀπό τό χρόνο ζωή, ἀλλά ἡ μέσα στο χρόνο κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βιώνει καθημερινά την ὀρθόδοξη ἀσκητική καί μετέχει τῆς Μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιτυγχάνει τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό τοῦ νοῦ, τή θέωση. Τότε γίνεται πρόσωπο, ὑπερβαίνει τό χρόνο καί ζεῖ τό αἰώνιο, τον Ἴδιο τόν Θεό.
Ἡ ὑπέρβαση τοῦ χρόνου ἐπιτυγχάνεται μέ την ἀνάπτυξη ἐπικοινωνιακῆς σχέσης ἀνθρώπου και Θεοῦ, τήν προσευχή.
Ἡ καρδιακή προσευχή σέ συνάρτηση μέ την ἄσκηση καί τή μετοχή στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιφέρει τήν ἕνωση μέ τόν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς καί τῆς ἄσκησης, τῆς λατρείας καί τῆς Μυστηριακῆς μετοχῆς εἶναι ἀπελεύθερος τῶν δεσμῶν τοῦ χρόνου, ἐξαγιάζει το χρόνο καί ἐξαγιάζεται μέσα σ΄ αὐτόν. Ζεῖ στιγμές αἰωνιότητος ἀπό ἐδῶ στή γῆ, ἐμπειρίες μοναδικές, πλήρεις εὐλογιῶν.
Ἡ ὅλη ζωή στή γῆ, μέ τίς ποικίλες ἐκφάνσεις καί δραστηριότητες, ἀπαιτεῖται νά διαδραματίζεται κάτω ἀπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητας, γιά νά εἶναι σωτήρια. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς στή γῆ ἐξασφαλίζει τον Παράδεισο ἤ τήν Κόλαση.
Ἡ δική μας βιοτή μέ τήν ἐξαγορά τοῦ χρόνου προκαλεῖ ἀνοίγματα πρός τόν Θεό μέ διηνεκεῖς προεκτάσεις, ἐνῶ ἡ ἀπώλεια τοῦ χρόνου προξενεῖ τήν αἰώνια καταδίκη μας.
Ἡ ἐπιλογή δική μας.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ, Ἐκπαιδευτικός
http://www.imsamou.gr/mag.php?f=0&id=118

https://www.youtube.com/watch?v=IrFii0niGoM&index=14&list=PLVSe3KRn8OaejT__rFIuPMtaQ_0m6tQUo

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

+Η έννοια του χρόνου και ο άνθρωπος. Εισήλθαμε ήδη με τη χάρη του Τριαδικού Θεού στο νέο έτος. Μαζί με τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας για τη νέα χρονιά, γεμίζει αυτές τις ημέρες την ψυχή μας εύλογος προβληματισμός για την έννοια της ροής του χρόνου.Κι αυτό διότι ο χρόνος μαζί με το «δίδυμο αδελφό του τον χώρο», κατά τον αείμνηστο Ιουστίνο Πόποβιτς, αποτελούν τους δύο βαρείς ζυγούς του ανθρώπου σε όλη την επί γης ζωή του, οι οποίοι του περιορίζουν τον διακαή του πόθο για την απολυτότητα.
       Η έννοια του χρόνου είναι μια παμπάλαια μυστηριώδης υπόθεση για τον άνθρωπο. Κανένα άλλο όν δεν έχει την αίσθηση της ροής του χρόνου, πολλώ δε μάλλον δεν έχει την αίσθηση τα της μέτρησής του, εκτός από τον άνθρωπο, ο οποίος μόνος αυτός προικίσθηκε από τον Θεό Δημιουργό με λογική, χάρις στην οποία υπερβαίνει την ενστικτώδη κατάσταση, κοινή σε όλα τα έμβια πλάσματα, και ανάγεται έτσι στη σφαίρα του φιλοσοφικού στοχασμού.
     …Ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστο μέρος της θείας δημιουργίας. Όπως εκείνη, έτσι και αυτός υπόκειται στην κοσμική ροή, την οποία ο ίδιος ονόμασε χρόνο. …
     Οι Εβραίοι, έχοντας ως οδηγό την Παλαιά Διαθήκη, πίστευαν πως ο Θεός είναι ο δημιουργός των πάντων, ακόμα και του χρόνου. Αυτός οδηγεί τον κόσμο μέσω της χρονικότητας προς το σκοπό για τον οποίο τον έπλασε. Ο χρόνος είναι ενταγμένος και αυτός σε αυτή τη σκοπιμότητα. Τίποτε δεν υπάρχει έξω από τη θεία πρόνοια και θέληση. Χρόνος είναι η πορεία του κόσμου στην τελείωσή του.
     Στο Χριστιανισμό ο χρόνος πήρε μια εντελώς διαφορετική θεώρηση. Ενέχει βαθύτατες θεολογικές, ανθρωπολογικές και ηθικές διαστάσεις. Ο χρόνος έχει αρχή και θα έχει και τέλος. Αυτό εκφράζεται ξεκάθαρα από την πρώτη και την τελευταία φράση της Αγίας Γραφής. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γεν. 1, 1) και «ναι έρχομαι ταχύ» (Αποκ. 22, 20). Ο πρώτος στίχος εκφράζει τη γένεση του χρόνου, ταυτόχρονα με το χώρο και ο δεύτερος δηλώνει το τέλος του, μαζί με το τέλος της σημερινής μορφής του κόσμου. Αυτή είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία αντιτίθεται σθεναρά στις διάφορες αντιεπιστημονικές πανθεϊστικές πίστεις, οι οποίες δέχονται το αυθύπαρκτο και την αιωνιότητα του κόσμου.
     Ο λόγος του Θεού τονίζει κατηγορηματικά πως μετά τον τελικό θρίαμβο του Χριστού και τη δεύτερη και ένδοξη παρουσία Του η νοητή ουράνια Ιερουσαλήμ «ου χρείαν (θα) έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή, η γάρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το αρνίον... οι πυλώνες αυτής ου μη κλεισθώσιν ημέρας, νυξ γάρ ουκ έσται εκεί». (Αποκ. 21, 23- 25). Είναι φανερό πως εφ’ όσον υπάρξει η αναδημιουργία της υλικής κτίσεως και η αφθαρτοποίησή της, θα πάψει να υπάρχει και μεταβολή και άρα θα πάψει να υπάρχει και ο χρονικός συσχετισμός.
     Υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος της θεωρήσεως του χρόνου. Αυτός είναι πλέον καθαγιασμένος αφότου ο Θεός Λόγος αποφάσισε να εισέλθει σε αυτόν, να γίνει άνθρωπος και να υποστεί τους χωροχρονικούς περιορισμούς των δημιουργημάτων Του (Ιωάν. 1, 14). Μετά την Ενανθρώπηση του Θεού ο χρόνος και ο χώρος, τα δύο αυτά βασικά ιδιώματα της υλικής κτίσεως, έλαβαν διαφορετικό ρόλο μέσα στην τελεολογική προοπτική.
     Πριν από τη σάρκωση του Θεού ο χωροχρόνος υπηρετούσε το κακό, το οποίο είχε εισέλθει ως μια αφύσικη κατάσταση στη δημιουργία του Θεού. Το πέρασμα των αιώνων της προχριστιανικής εποχής ήταν στην ουσία η διαιώνιση του κακού στον κόσμο. Μετά τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο η έννοια του χρόνου εντάχθηκε στο έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Τώρα ο χρόνος υπηρετεί το θείο έργο της σωτηρίας του κόσμου. Υπηρετεί τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο χρόνος δεν είναι απλά μία μηχανιστική πορεία προς το τέλος του κόσμου, αλλά η κάθε χρονική στιγμή είναι πολύτιμη για τη σωτήρια ουρανοδρόμο πορεία του ανθρώπου προς το Θεό. Είναι ένας αδιάκοπος «καιρός ευπρόσδεκτος» και συνεχής «ημέρα σωτηρίας» κατά τον απόστολο Παύλο (β΄ Κορ. 10, 11).
     Ο χρόνος της επίγειας ζωής μας πρέπει να είναι αξιοποιήσιμος στο έπακρο. Κάθε στιγμή χαμένη μπορεί να αποβεί μοιραία για τη μελλοντική μας θέση στην αιωνιότητα. Ο μέγας Απόστολος των εθνών σε άλλο λόγιό του μάς προτρέπει: «νυν γάρ εγγύτερον η σωτηρία ή ότε επιστεύσαμεν, η νύξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν» (Ρωμ. 13, 11).
     Ο αιώνιος Θεός θα έλθει ξαφνικά «ως κλέπτης εν νυκτί» (Ματθ. 24, 43, Α΄ Θεσ. 5, 2, Αποκ. 3, 3) και αλίμονο σε όποιον βρεθεί να καθεύδει. Έξω από αυτή τη θεώρηση η έννοια του χρόνου είναι χωρίς νόημα, ανώφελη για τον άνθρωπο και ίσως αρκετά ανιαρή. Ο επίγειος βίος μας, ως προετοιμασία για την ατέρμονη αιωνιότητα δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή μας, ορμή και δύναμη να υπερβούμε όλα τα εμπόδια και να πραγματοποιήσουμε τον υψηλό σκοπό μας.Από το περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία Τεύχος 156, Ιανουάριος 2005 Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητού http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=1684&Itemid=2


ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ (ΜΑΡΚΟΣ, α΄, 1-8) [ΟΤΑΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ «ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ «ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ», ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ» (ΜΑΡΚΟΣ, α΄, 1-8)]
Η ασκητική Ορθοδοξία
Ην δε Ιωάννης ενδεδυμένος τρίχας καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού και εσθίων ακρίδας και μέλι άγριον (Μαρκ. α’,6).
Παρουσιάζοντας η σημερινή ευαγγελική περικοπή το πρόσωπο, το κήρυγμα και το έργο του Ιωάννου του Προδρόμου, του Βαπτιστού του Χριστού, καθώς επίσης και την επίδραση που είχε στον λαό η διδασκαλία του, μας προετοιμάζει για την μεγάλη εορτή των Θεοφανίων. Επίσης, επειδή είναι η πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, μας δίδεται η δυνατότητα να δούμε τον αληθινό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας.
Για τον σημερινό εκκοσμικευμένο άνθρωπο η προβολή ενός ασκητού και μάλιστα στην αρχή του χρόνου, που ζούσε στην έρημο και ήταν ενδεδυμένος με δέρμα καμήλου και έτρωγε ακρίδες και μέλι άγριο, αποτελεί ένα πρόβλημα. Ίσως είναι  και μια τρομερή πρόκληση. Λένε ότι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μπορεί να παρουσιασθεί σαν πρότυπο ενός ασκητού και μάλιστα ερημίτου, όχι όμως και ενός οικογενειάρχου, που κατοικεί στον κόσμο και αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα.
Πραγματικά. Σκεπτόμαστε πολλές φορές, πῶς μπορεί να μιλήσει μια τέτοια μορφή στον σύγχρονο άνθρωπο ή πως μπορεί να εργασθεί αποδοτικά η Ορθοδοξία σε μια κοινωνία, που έχει μάθει να ζει με άνεση, που έμβλημά της έχει την ευζωία και την καλοπέραση;
Πρόδρομος-Χριστός, έρημος-κοινωνία
Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι ο Τίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τον δρόμο για την έλευση του Χριστού. Δηλ. υπάρχει μια κοινωνία μεταξύ των δύο αυτών προσώπων. Κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει μια θαυμάσια σύζευξη, θα μπορούσαμε να πούμε αλληλοπεριχώρηση μεταξύ της ερήμου και της κοινωνίας. Η έρημος, με όλο τον δυναμικό χαρακτήρα, καθαρίζει τον άνθρωπο από τα πάθη, προετοιμάζει τον δρόμο για την έλευση της Βασιλείας του Χριστού, οπότε επανερχόμενος στην φυσική ζωή αποκτά την πραγματική κοινωνία με τον Θεό και τους ανθρώπους. Κατά τον άγιο Ισαάκ δεν μπορεί ο άνθρωπος να γαληνέψει εσωτερικά, όταν ενεργούν οι αισθήσεις, ούτε τα σωματικά πάθη καταργούνται ή οι πονηροί λογισμοί εκλείπουν «άνευ της ερήμου». Και όταν ειρηνεύσει εσωτερικά, τότε γίνεται ο πιο κοινωνικός άνθρωπος. Με άλλα λόγια η έρημος οδηγεί στον Χριστό και ο Χριστός είναι η έρημός μας.
Το ορθόδοξο ήθος είναι ασκητικό
Έπειτα η ένσταση των σημερινών ανθρώπων, ότι ένας ασκητής δεν μπορεί να μιλήσει στον άνθρωπο που ζει στην κοινωνία, δεν είναι ορθή για δυο βασικούς λόγους. Πρώτον γιατί στην Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ κοσμικού και μοναχικού τρόπου ζωής, ούτε μεταξύ αγάμων και εγγάμων, αλλά μεταξύ ανθρώπων που έχουν το Άγιο Πνεύμα και ανθρώπων που δεν το έχουν. Δεύτερον, γιατί ο τρόπος ζωής, όπως τον περιγράφει η Αγία Γραφή και τον βιώνουν οι  άγιοι, είναι ασκητικός.
Η Αγία Γραφή λέγεται Ευαγγέλιο, που θα πει καλή αγγελία. είναι η μαρτυρία της νέας ζωής. Αυτή δε η νέα ζωή, η απόκτηση της σωτηρίας προϋποθέτει έναν ασκητικό τρόπο ζωής, που πρέπει να βιούται απ’ όλους τους Χριστιανούς, που θέλουν να λάβουν το Άγιο Πνεύμα, είτε είναι έγγαμοι είτε είναι άγαμοι.
Οι παραγγελίες «αγωνίζεσθε εισελθείν διά της στενής πύλης» (Λουκ. ιγ’ 14), «η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ια’ 12), «νεκρώσατε τα μέλη υμών τα επί της γης» (Κολ. γ’ 5) κλπ. έχουν απόλυτη και καθολική ισχύ, αναφέρονται σε όλους τους Χριστιανούς, ανεξάρτητα του τόπου κατοικίας και του τρόπου ζωής τους. Διότι, όπως η σωτηρία που τελείωσε ο Χριστός προσφέρεται σε όλους τους βαπτισθέντας «εις το όνομα της ζωοποιού και θεαρχικής Τριάδος», έτσι και ο δρόμος της σωτηρίας είναι κοινός για όλους τους Χριστιανούς.
…Οι σύγχρονοι άνθρωποι μαστίζονται κυριολεκτικά από τα τρία πάθη (φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία). Είναι δούλοι των παθών και της φύσεως. Από αυτή την δουλεία, προέρχεται το άγχος και η ανασφάλεια.
Γι’ αυτό ο ασκητικός τρόπος ζωής, που συνιστά το ορθόδοξο ήθος, πρέπει να βιούται από όλους τους Χριστιανούς, για να απαλλαγούν από την κακοδαιμονία.
Οι μοναχικές αρετές είναι κατ’ εξοχήν ευαγγελικές αρετές, πρέπει να βιώνονται από όλους τους Χριστιανούς με μετριωτέρα μορφή και ανάλογη προσαρμογή.
Επομένως η ασκητική μορφή του Ιωάννου του Προδρόμου διδάσκει τον ασκητικό τρόπο ζωής του ορθοδόξου Χριστιανού, διά του οποίου συνδέεται με τον Χριστό και αποκτά την θέωσή του.«Οσμή Γνώσεως» Εκδόσεις Τέρτιος,http://img.pathfinder.gr/clubs/files/74432/1.doc


Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

+Σκέψεις στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Μετά την Χριστού Γέννησιν(Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης)(+26-12+29-12)

      Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Χριστού Γέννησιν, ευρισκόμενο μέσα στην όλη ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, αναφέρεται σε τρία γεγονότα: στη φυγή της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο, κατόπιν προτροπής αγγέλου στον ύπνο του Ιωσήφ, λόγω της δαιμονιώδους οργής του Ηρώδη, στη σφαγή των νηπίων από τον παράφρονα Ηρώδη και στην επάνοδο της αγίας οικογένειας στην Ιουδαία και την εγκατάστασή της στην πόλη της Ναζαρέτ. Η σφαγή των νηπίων ερμηνεύεται και από το συναξάρι της 29ης Δεκεμβρίου…
Το κύριο πρόβλημα που θέτει η σημερινή ημέρα  είναι η εξώφθαλμη αδικία που διαπράχθηκε τότε, γεγονός που οδηγεί στο πάντα επίκαιρο και ουδέποτε αποδεκτό από την ανθρώπινη λογική πρόβλημα της θεοδικίας: γιατί βρέφη και νήπια, πριν καν ξεκινήσουν τη ζωή τους, την έχασαν και μάλιστα με τέτοιο τραγικό τρόπο; Και πού βρίσκεται η δικαιοσύνη του Θεού; Πώς ανέχτηκε ο δίκαιος Θεός μία τέτοια αδικία; Δεν φαίνεται έτσι ότι ο Θεός απουσιάζει ή τέλος πάντων είναι κρυμμένος, ενώ παρουσιάζεται ως κυρίαρχος ο δαίμονας με τα όργανά του, τύπου Ηρώδη; Και με βάση τον προβληματισμό για ό,τι άδικο συνέβη τότε, η ανθρώπινη σκέψη ανοίγεται και σε όλη τη διαδρομή του ανθρωπίνου γένους, καταγράφοντας παρόμοια και σκληρότερα ίσως περιστατικά: εξανδραποδισμούς ολόκληρων λαών, πείνες, πολέμους, εξαθλίωση ανθρώπων, ανέχεια, ανεργία, φτώχεια. Σε όλα αυτά το κυρίαρχο ερώτημα είναι το γιατί; Και το πώς ο Θεός ανέχεται τέτοιες καταστάσεις;
Δεν είναι εύκολα ερωτήματα. Δεν μπορεί κανείς χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη λογική να δώσει μία πειστική απάντηση. Πρόκειται για ένα μόνιμο αγκάθι στην ανθρώπινη σκέψη. Γι’ αυτό και το ερώτημα αυτό, το πρόβλημα της θεοδικίας, της δικαιοσύνης του Θεού μέσα σε έναν κόσμο απανθρωπίας και παραλογισμού, είναι ερώτημα που απασχόλησε από παλιά τον άνθρωπο και ασφαλώς θα τον απασχολεί πάντοτε. Την πρώτη από πλευράς θεολογικής αντιμετώπιση του προβλήματος έχουμε ήδη στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Ιώβ…
Η απάντηση δηλαδή στο πρόβλημα της θεοδικίας δεν υπάρχει στους ανθρώπινους συλλογισμούς και την ανθρώπινη λογική. Η απάντηση δίνεται στο επίπεδο της πίστεως στον Θεό: έχε εμπιστοσύνη στην αγάπη μου, έστω κι αν δεν την καταλαβαίνεις. Αν κανείς δεν αναχθεί σ’ αυτό το επίπεδο, πάντοτε θα προσκρούει σε αδιέξοδο και στη διαπίστωση του παράλογου της ζωής. Κι αν μεν στην Παλαιά Διαθήκη  η απάντηση δόθηκε στον Ιώβ με αυτόν τον τρόπο, εκεί που έχουμε την πληρότητα της απαντήσεως είναι στην Καινή με τον ερχομό του Χριστού. Στο πρόσωπο του Χριστού, του ενσαρκωμένου Θεού, βλέπουμε ότι οι όποιες δοκιμασίες στη ζωή, οι όποιες θλίψεις, οι όποιες τραγικότητες, συνιστούν δρόμο ζωής που αν κανείς τα αντιμετωπίσει με πίστη και υπακοή στον Θεό, οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού. Ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός είναι η απάντηση: η ζωή Του απαρχής μέχρι τέλος είναι ένα πάθος. Το πάθος του Χριστού δεν σχετίζεται μόνον με τον Σταυρό, αλλά με όλη τη ζωή Του. Κι απόδειξη η σημερινή ημέρα: μόλις γεννάται αντιμετωπίζει τον φονικό θυμό του παράφρονα Ηρώδη. Το ίδιο και στα μετέπειτα χρόνια Του. Ο Σταυρός Του είναι η αποκορύφωση του Πάθους Του. Και τι μας δείχνει; Ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος που εκβάλλει στη Βασιλεία του Θεού, στην Ανάσταση, εκτός από το πάθος της ζωής αυτής.
        Κι αυτό γιατί; Διότι δυστυχώς ο κόσμος αυτός ξέπεσε, λόγω της αμαρτίας του ανθρώπου. Ενώ απαρχής τα πράγματα ήταν διαφορετικά, διότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο, για να είναι μέτοχος της χαράς Του, ο άνθρωπος με την επανάσταση που κήρυξε κατά του Δημιουργού, με την εμμονή του στην ανυπακοή του προς Εκείνον, έφερε όλα τα δεινά στον κόσμο. Και ο ερχομός του Χριστού ήταν ακριβώς γι’ αυτό: να άρει την αμαρτία του κόσμου και τις συνέπειες της αμαρτίας αυτής, προκειμένου να αποκαταστήσει τον άνθρωπο.
Ο κόσμος όμως αυτός πάντοτε θα είναι και θα παραμένει το πεδίο που θα αναμετράται η πίστη με την απιστία, με το δεδομένο ότι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες της εδώ ζωής θα έχουν πάντοτε αντίκρισμα στη συνέχειά της, την άλλη ζωή. «Ουκ άξια τα παθήματα της παρούσης ζωής προς την μέλλουσαν εις ημάς αποκαλυφθήναι δόξαν» που σημειώνει ο απόστολος Παύλος. Αυτά που υφιστάμεθα στη ζωή αυτή, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τους πόνους, δεν ισοφαρίζουν τη δόξα που θα μας αποκαλυφθεί στη μέλλουσα.
Στη λογική της πίστεως αυτής, με βάση την ίδια τη ζωή του Κυρίου, βρίσκεται και η υμνογραφία της  εορτής. Τα νήπια που σφαγιάστηκαν, δεκατέσσερις χιλιάδες ή απλώς δεκατέσσερα – δεν έχει σημασία ο αριθμός, αν είναι πραγματικός ή συμβολικός – ναι μεν έχασαν τη ζωή τους πριν ακόμη την ξεκινήσουν, όμως την βρήκαν ολοκληρωμένη με τη χάρη του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ. Ο Θεός θέλησε, κρίμασιν οις οίδεν Εκείνος, αυτά τα παιδάκια να είναι οι πρώτοι μάρτυρές Του στον κόσμο, η πρώτη προσφορά σ’ Αυτόν, γι’ αυτό και θεωρούνται άγιοι με μεγάλη δύναμη παρρησίας ενώπιόν Του. ..
 Η Εκκλησία μετά των αγίων της, με ό,τι υφίσταται στον κόσμο, θα διατρανώνει πάντοτε την άλλη λογική: μέσα από τα παθήματα του κόσμου τούτου θα αποκαλύπτει  την οδό που εκβάλλει στην πληρότητα της Βασιλείας του Θεού. «Διά πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών».

http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1205:skepseis-sto-evaggelio-tis-kyriakis-27-dekemvriou-meta-tin-xristoy-gennisin&catid=34&Itemid=147
+(26-12) Ἡ φυγὴ στὴν Αἵγυπτο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Ὅταν οἱ μάγοι προσκύνησαν τὸ Χριστό, ἀναχώρησαν γιὰ τὴν πατρίδα τους, χωρὶς νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ βασιλιὰ Ἡρῴδη. Τότε ἄγγελος Κυρίου φάνηκε σὲ ὄνειρο στὸν Ἰωσὴφ καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάρει τὸ παιδὶ μὲ τὴν μητέρα του καὶ νὰ φύγει στὴν Αἴγυπτο. Καὶ ἔμειναν ἐκεῖ, μέχρι ποὺ πέθανε ὁ Ἡρῴδης, γιὰ νὰ ἐπαληθευθεῖ ἔτσι ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη διὰ τοῦ προφήτου Ὠσηέ: «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου» (Ὠσ. ια´ 1). Μετὰ τὴν φυγὴ τοῦ Κυρίου στὴν Αἴγυπτο, ὁ Ἡρῴδης ἔστειλε στρατιῶτες καὶ θανάτωσαν ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ ἦταν στὴ Βηθλεὲμ καὶ τὰ περίχωρά της, ἀπὸ ἡλικίας δυὸ ἐτῶν καὶ κάτω. Διότι τόσο εἶχε ὑπολογίσει τὴν ἡλικία τοῦ Χριστοῦ, Τὸν ὁποῖο φοβόταν ὅτι θὰ τοῦ ἔπαιρνε τὴν βασιλεία. Ἐπίσης, ἡ φυγὴ τοῦ Κυρίου στὴν Αἴγυπτο, κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, φράσσει καὶ τὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν. Διότι ὅπως λέει, ἂν δὲν ἔφευγε ὁ Κύριος καὶ φονευόταν ἀπὸ τὸν Ἡρῴδη, θὰ εἶχε ἐμποδιστεῖ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἂν πάλι τὸν συνελάμβαναν καὶ δὲν φονευόταν, θὰ ἔλεγαν πολλοὶ ὅτι δὲ φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, ἀλλὰ μόνο κατὰ φαντασία. Ἔπειτα, ἡ φυγὴ φανερώνει ἄλλη μία φορά, ὅτι τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ ματαιώσει τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ.
+Περί της αειπαρθενίας της Θεοτόκου
Η Ορθόδοξή μας του Χριστού Εκκλησία ευσεβοφρόνως πιστεύει, ότι η καταξιωθείσα για την καθαρότητα και αγιότητά της να προσαγορευθη υπό του Αγγέλου «Κεχαριτωμένη και Ευλογημένη εν γυναιξί», δεν έγινε και νύμφη του Ιωσήφ, άλλ' έμεινε «Αειπάρθενος».
…ο Άγγελος ειπε στον Ιωσήφ σε όνειρο: «Ιωσήφ υιέ Δαυίδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναικά σου κλπ.» και το «Διεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξε αυτώ ο Άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, και ουκ εγίγνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (Ματθ. α' 20-25).
…Δια των φράσεων «Μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου» και «παρέλαβε την γυναίκα αυτού» δεν πρέπει να νομίζουμε, ότι ο Ιωσήφ έλαβε ως σύζυγο την Θεοτόκο, άλλ' ότι παρέλαβε υπό την προστασία του, διότι βραδύτερον, όταν ο Ηρώδης εζήτει να φονεύσει το παιδίον, δεν θα ήταν δυνατό η Θεοτόκος μόνη, άνευ της προστασίας του Ιωσήφ να προστατεύσει εύκολα αυτό. Διότι είναι κάπως άτοπο και βλάσφημο το συμπέρασμα, να πιστεύουμε ότι κατέβει Άγγελος Κυρίου εκ του ουρανού δια να επιτελέσει συνοικέσια, και μάλιστα εν τω μέσω του υπέρτατου και απορρήτου γεγονότος, της Γεννήσεως του Σωτήρος.
Αλλά, ακόμη, η Μαριάμ και μετά την εμφάνιση του Αγγέλου ονομάζεται εν τη Αγ. Γραφή «μεμνηστευμένη», …«Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίος εκ πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν... απογράψασθε συν Μαριάμ τη μεμνηστευμένη αυτώ γυναικί ούση εγκύω» (Λουκ. β' 4-5).
…Άλλο αποδεικτικό του ότι η Μαριάμ δεν έγινε ποτέ γυναίκα του Ιωσήφ είναι, ότι ουδαμού αναφέρεται ως γυνή του Ιωσήφ, άλλ' ως Μήτηρ του Παιδίου ή Μήτηρ του Ιησού. Βλέπε (Ματθ. β' 11), «Το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού·», (β' 13) «εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού», (β' 14). «Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού νυκτός», (β' 20). «Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και ήλθεν εις γήν Ισραήλ». Ουδαμού αναφέρει την γυναίκα αυτού. Εις δε τον (Λουκ. β' 43) διαβάζομε: «Και ουκ έγνω ο Ιωσήφ και η μήτηρ αυτού» (β' 48)' «Και προς αυτόν η μήτηρ αυτού είπεν» και στο (β' 51), λέγει: «Και η μήτηρ αυτού διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής». Αλλά και ο Ιωάννης δεν ονομάζει την Μαριάμ γυναίκα του Ιωσήφ, αλλά μητέρα του Ιησού: «Και τη ήμερα τη τρίτη γάμος εγένετο εν Κανά της Γαλιλαίος, και ην η μήτηρ του Ιησού εκεί» (Ιωάν. β' 1) και «υστερήσαντος οίνου λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυτόν», (β' 3) και «Λέγει η μήτηρ αυτού τοις διακόνοις» (β' 5 πρβλ. και Πράξ. β' 14). Αυτή λοιπόν ήταν η πραγματική της ονομασία: Μήτηρ του Παιδίου και Μήτηρ του Ιησού και όχι γυνή του Ιωσήφ, καθ' ότι ουδέποτε υπήρξε σύζυγός του, αλλά μόνον «μνηστή» του, και τούτο για να βρίσκεται υπό προφύλαξη και κηδεμονία.
…ο Ματθαίος ήταν Εβραίος και την Ελληνική γλώσσα την γνώριζε μόνον εμπειρικώς και γι' αυτό το Ευαγγέλιό του βρίθει Εβραϊσμών. Ενώ ο Λουκάς, γνωρίζων καλώς την Ελληνική γλώσσα, τακτοποιεί το ζήτημα και διηγείται ότι, όταν ο Ιωσήφ ανέβει εις Βηθλεέμ να απογραφεί, ανέβει «συν Μαριάμ τη μεμνηστευμένη αυτώ γυναικί», (Λουκ. β' 4-5) και όχι συν «τη γυναικί αυτού»…. παρ' ότι ο Ιωσήφ επείσθη δι' οράματος (Ματθ. α' 20) να παίξει τον ρόλο του νομιζόμενου πατρός, «ως ενομίζετο υιός Ιωσήφ» (Λουκ. γ' 23), δεν προκύπτει ταυτοχρόνως, ότι σύναψε γάμο μετά της Μαριάμ ή ότι οπωσδήποτε παρέλαβε αυτήν εις τον οίκο του ως γυναίκα του, διότι ο Λουκάς λέγει, την παραμονή ακόμη της γεννήσεως, ότι ήταν «μεμνηστευμένη τω Ιωσήφ». (Λουκ. β' 5).
Αλλά και όταν επέστρεψε από την Ελισάβετ, μετέβη εις «τον οίκον ΑΥΤΗΣ» και όχι εις τον οίκον ΑΥΤΟΥ. «Έμεινε δε Μαριάμ συν αύτη ωσεί μήνας τρεις και υπέστρεψε εις τον οίκον ΑΥΤΗΣ» (Λουκ. α' 56). Παρ' όλα όμως αυτά υπάρχουν καί τινες των Αγίων Πατέρων πού κηρύττουν, ότι εδόθη παρά του Θεού η Μαριάμ, όχι βεβαίως «εις γάμον άλλ' εις συνοικείν» (Χρυσ. ομιλ. δ' εις τον Ματθ.). …το συνοικώ, εκτός του κατοικώ ομού ή συνδιαιτώμαι, ή συζώ, σημαίνει και το συνδέομαι, είμαι συνδεδεμένος, συγκατοικώ εις οικητήριον μέγα κ.λ.π.
Την είχε λοιπόν υπό την άμεση επίβλεψή του, κηδεμονία του και προστασία του ο Ιωσήφ την Μαριάμ "ΑΝΤΙΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ". Δημήτριος Παναγόπουλος. 1916-1982. "Εδούλευσεν εις το Ευαγγέλιον" (Φιλιπ.β' 22).


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

+«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. Β 14). Δηλαδή, δόξα στον Θεό, που βρίσκεται στα ύψιστα του ουρανού της ύπαρξης και σε όλη την γη , την ταραγμένη από τα πάθη της αμαρτίας, να επικρατήσει η ειρήνη του Θεού και στους ανθρώπους να βασιλεύει πάντοτε η καλή διάθεση της αγάπης, που λέγεται ευδοκία, καλοσύνη, ευσπλαχνία (ευ- δοκείν)…
Ερώτηση: Τι σημαίνει ο ύμνος που έψαλλαν οι Άγγελοι την ώρα της γεννήσεως «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»; Ποιάν ειρήνη εννοούν οι Άγγελοι εδώ και τι σημαίνει η λέξη «ευδοκία»;
Απάντηση: Η ειρήνη την οποίαν ανύμνησαν οι άγγελοι κατά την γέννηση του Χριστού είναι η ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο Πρόσωπο του Λόγου. Ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στο Πρόσωπό Του και την θέωσε, οπότε ειρήνευσε ολόκληρη η ανθρώπινη φύση από την ταλαιπωρία της πτώσης και έτσι δόθηκε σε κάθε άνθρωπο η δυνατότητα να μετάσχη σε αυτήν την ειρήνη, ζώντας μέσα στην Εκκλησία, με τα μυστήρια και την ασκητική ζωή. Η Εκκλησία είναι ο «χώρος» μέσα στον οποίον ο άνθρωπος βιώνει την αγάπη και την ειρήνη του Θεού. Η λέξη ευδοκία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη σημαίνει ότι η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον Χριστό ήταν το αρχικό-προηγούμενο θέλημα του Θεού για την θέωση του ανθρώπου (το κατ' ευδοκίαν θέλημα). Η θέωση του ανθρώπου δεν μπορούσε να γίνη, αν δεν υπήρχε η υποστατική ένωση θείας και ανθρώπινης φύσεως, ακτίστου και κτιστής φύσεως. Όμως, ο νόμος δια του Μωϋσέως, οι λόγοι των Προφητών κλπ. ήταν ατελή (κατά παραχώρησιν θέλημα) λόγω της πτώσεως, αλλά τελειώθηκαν δια της ενανθρωπήσεως του Χριστού. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του κατ' ευδοκίαν και κατά παραχώρησιν θελήματος. Η ενανθρώπηση του Χριστού ήταν στο αρχικό σχέδιο του Θεού, στο κατ' ευδοκίαν. Εκείνο που εισήχθη, μετά την πτώση του Αδάμ, είναι ο Σταυρός και ο θάνατος...
+"Επί γης ειρήνη". Για ποιους;
Τις ημέρες των Χριστουγέννων, θυμόμαστε τα λόγια των αγγέλων, καθώς έψελναν το: "επί γης ειρήνη". Όμως 2000 χρόνια από τότε, ο κόσμος είναι βουτηγμένος στους πολέμους. Μήπως απέτυχε αυτός ο αγγελικός ψαλμός;
Καθώς το θείο βρέφος αντίκριζε τον κόσμο ως άνθρωπος, ο άγγελοι έψελναν για ειρήνη. Έτσι ρωτούν οι άνθρωποι που είναι μακριά από την εμπειρία της Εκκλησίας: "Πού είναι η ειρήνη; Γιατί οι πόλεμοι και οι δυστυχίες συνεχίζονται; Τι άλλαξε εν τέλει, με τη γέννηση του Χριστού;"
…"Δόξα στον ύψιστο Θεό, και στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους της ευδοκίας του Θεού" (ή στους ανθρώπους στους οποίους ευδόκησε ο Θεός).
Παρατηρούμε ότι δεν είναι μέτοχοι της ειρήνης όλοι οι άνθρωποι. Μέτοχοι της ειρήνης είναι ΜΟΝΟ οι άνθρωποι στους οποίους ο Θεός ευδόκησε.
…Ο Ιησούς Χριστός είχε μιλήσει για το είδος αυτό της ειρήνης, όπως καταγράφεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη:
"Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν· ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν. μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω" (Ιωάννης 14/ιδ: 27).
Αυτό σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση: "Σας αφήνω ειρήνη. Σας δίνω τη δική μου την ειρήνη. Σας δίνω όμως ειρήνη, όχι όπως αυτή που δίνει ο κόσμος. Μη ταράζεται η καρδιά σας, και μη δειλιάζει".
Είναι προφανές εδώ, ότι η Χριστιανική ειρήνη, δεν έχει σχέση με την εγκόσμια ειρήνη, ούτε με την αποφυγή της δυστυχίας. Αλλά είναι μια εσωτερική κατάσταση ειρήνης, την οποία απολαμβάνουν οι άνθρωποι της ευδοκίας του Θεού.

http://oodegr.co/oode/koinwnia/evdokia1.htm
+Χριστούγεννα!!!
Ερώτηση: Ακούμε την φράση «ον προκατήγγειλαν οι προφήτες…». Όσον αφορά το ιστορικό αυτό γεγονός της γεννήσεως τι έχει προφητευθή και από ποιούς;
Απάντηση: Η Γέννηση του Χριστού προαναγγέλθηκε από τους Προφήτας με καθαρό τρόπο. Ο Προφήτης Ησαΐας, που αποκαλείται ο μεγαλοφωνότατος των Προφητών και πέμπτος Ευαγγελιστής, προείδε την γέννηση του Χριστού εκ της Παρθένου. Ο Προφήτης Μιχαίας προείδε τον τόπο της Γεννήσεως, την Βηθλεέμ. Ο Προφήτης Ιερεμίας προείδε την σφαγή των νηπίων. Ο Προφήτης Ωσηέ προείδε την φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο. Ο Προφητάναξ Δαβίδ προείδε την προσκύνηση των Μάγων κλπ. Όλα έχουν προφητευθή στην Παλαιά Διαθήκη.
Ερώτηση: Τι σημαίνει ο ύμνος που έψαλλαν οι Άγγελοι την ώρα της γεννήσεως «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»; Ποιάν ειρήνη εννοούν οι Άγγελοι εδώ και τι σημαίνει η λέξη «ευδοκία»;
Απάντηση: Η ειρήνη την οποίαν ανύμνησαν οι άγγελοι κατά την γέννηση του Χριστού είναι η ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο Πρόσωπο του Λόγου. Ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στο Πρόσωπό Του και την θέωσε, οπότε ειρήνευσε ολόκληρη η ανθρώπινη φύση από την ταλαιπωρία της πτώσης και έτσι δόθηκε σε κάθε άνθρωπο η δυνατότητα να μετάσχη σε αυτήν την ειρήνη, ζώντας μέσα στην Εκκλησία, με τα μυστήρια και την ασκητική ζωή. Η Εκκλησία είναι ο «χώρος» μέσα στον οποίον ο άνθρωπος βιώνει την αγάπη και την ειρήνη του Θεού. Η λέξη ευδοκία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, που χρησιμοποίησε διάφορα πατερικά χωρία, όπως του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, σημαίνει ότι η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον Χριστό ήταν το αρχικό-προηγούμενο θέλημα του Θεού για την θέωση του ανθρώπου (το κατ' ευδοκίαν θέλημα). Η θέωση του ανθρώπου δεν μπορούσε να γίνη, αν δεν υπήρχε η υποστατική ένωση θείας και ανθρώπινης φύσεως, ακτίστου και κτιστής φύσεως. Όμως, ο νόμος δια του Μωϋσέως, οι λόγοι των Προφητών κλπ. ήταν ατελή (κατά παραχώρησιν θέλημα) λόγω της πτώσεως, αλλά τελειώθηκαν δια της ενανθρωπήσεως του Χριστού. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του κατ' ευδοκίαν και κατά παραχώρησιν θελήματος. Η ενανθρώπηση του Χριστού ήταν στο αρχικό σχέδιο του Θεού, στο κατ' ευδοκίαν. Εκείνο που εισήχθη, μετά την πτώση του Αδάμ, είναι ο Σταυρός και ο θάνατος.
Ερώτηση: «Αεί γεννάται ο Χριστός», και ο Χριστός γεννάται μέσα μας. Η δική σας άποψη.
Απάντηση: Ο Χριστός, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, μια φορά γεννήθηκε σωματικά, αλλά πάντοτε γεννάται πνευματικά σε αυτούς που ενώνονται μαζί Του. Η Γέννηση του Χριστού μέσα μας, που βιώνεται ως δική μας αναγέννηση, γίνεται με την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, κυρίως με την θεία Κοινωνία, όταν όμως κοινωνούμε με τις απαραίτητες προϋποθέσεις που είναι η προσευχή, η μετάνοια, η ησυχαστική ζωή, αυτό που ονομάζουμε νηπτική παράδοση της Εκκλησίας. Γι' αυτό ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνει λόγο για «αεί Χριστούγεννα», «αεί Πεντηκοστή».
Όταν διαβάζη κανείς τα έργα του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει γέννηση του Χριστού μέσα μας. Ο άνθρωπος πρέπει να αισθανθή μέσα του τα «βρεφοπρεπή σκιρτήματα» του Χριστού, όπως η έγκυος γυναίκα αισθάνεται τα σκιρτήματα του εμβρύου που έχει μέσα της. Η ένωσή μας με τον Χριστό δεν γίνεται με αφηρημένο τρόπο, αλλά υπαρξιακά και πνευματικά, και βιώνεται ψυχοσωματικά. Αισθάνεται κανείς μέσα του μετάνοια, αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, αίσθηση ζωής αιωνίου, μεταμόρφωση των παθών, αδιάλειπτη προσευχή και τέλος δε, αν ο Θεός το επιτρέψη, ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό στο άκτιστο Φως. Η γέννηση του Θεού πρέπει να προξενήση την προσωπική μας πνευματική αναγέννηση. Αν δεν το βιώσουμε αυτό, είναι ωσάν να μη γεννήθηκε ο Χριστός για μας. Και είναι φοβερό να εορτάζουμε την Γέννηση του Χριστού, χωρίς να αισθανθούμε την αναγέννησή μας. Είναι ωσάν να εορτάζουμε την γέννηση ενός βρέφους που είναι απών.

http://www.parembasis.gr/2007/07_11_12.htm Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
+"Επί γης ειρήνη". Για ποιους;
Τις ημέρες των Χριστουγέννων, θυμόμαστε τα λόγια των αγγέλων, καθώς έψελναν το: "επί γης ειρήνη". Όμως 2000 χρόνια από τότε, ο κόσμος είναι βουτηγμένος στους πολέμους. Μήπως απέτυχε αυτός ο αγγελικός ψαλμός;
Καθώς το θείο βρέφος αντίκριζε τον κόσμο ως άνθρωπος, ο άγγελοι έψελναν για ειρήνη. Έτσι ρωτούν οι άνθρωποι που είναι μακριά από την εμπειρία της Εκκλησίας: "Πού είναι η ειρήνη; Γιατί οι πόλεμοι και οι δυστυχίες συνεχίζονται; Τι άλλαξε εν τέλει, με τη γέννηση του Χριστού;"
…"Δόξα στον ύψιστο Θεό, και στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους της ευδοκίας του Θεού" (ή στους ανθρώπους στους οποίους ευδόκησε ο Θεός).
Παρατηρούμε ότι δεν είναι μέτοχοι της ειρήνης όλοι οι άνθρωποι. Μέτοχοι της ειρήνης είναι ΜΟΝΟ οι άνθρωποι στους οποίους ο Θεός ευδόκησε.
…Ο Ιησούς Χριστός είχε μιλήσει για το είδος αυτό της ειρήνης, όπως καταγράφεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη:
"Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν· ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν. μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω" (Ιωάννης 14/ιδ: 27).
Αυτό σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση: "Σας αφήνω ειρήνη. Σας δίνω τη δική μου την ειρήνη. Σας δίνω όμως ειρήνη, όχι όπως αυτή που δίνει ο κόσμος. Μη ταράζεται η καρδιά σας, και μη δειλιάζει".
Είναι προφανές εδώ, ότι η Χριστιανική ειρήνη, δεν έχει σχέση με την εγκόσμια ειρήνη, ούτε με την αποφυγή της δυστυχίας. Αλλά είναι μια εσωτερική κατάσταση ειρήνης, την οποία απολαμβάνουν οι άνθρωποι της ευδοκίας του Θεού.
Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός, ξεκαθάρισε, ότι δεν ήρθε στη γη για να φέρει εγκόσμια ειρήνη: "34 Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. 35 ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής· 36 και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού" (Ματθαίος 10/ι).
Είναι σαφές και εδώ, ότι η ειρήνη που θα έφερνε ο Χριστός, θα ήταν μια άλλου είδους, εσωτερική ειρήνη, που δεν αφορούσε τη σχέση μεταξύ ανθρώπων, ή τα δεινά που ίσως κάποιος αντιμετώπιζε στη ζωή του. Όταν για παράδειγμα θα στρέφονταν εναντίον του Χριστιανού τα μέλη της ίδιας του της οικογενείας, χάριν της πίστης του, αυτός θα είχε μια άλλη, εσωτερική ειρήνη, που θα τον κρατούσε γαλήνιο και θα τον βοηθούσε να τα υπομείνει όλα αυτά.
Ο απόστολος Παύλος, μας μιλάει για τον καρπό του Αγίου Πνεύματος, που είναι: "αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια" (Γαλάτας 5/ε: 22, 23).
Εάν αυτά τα παραπάνω, (συμπεριλαμβανομένης και της ειρήνης), είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, σημαίνει μήπως αυτό, ότι έχουν το Άγιο Πνεύμα και οι μη Χριστιανοί; Γιατί και αυτοί εκδηλώνουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Φυσικά όχι! Χωρίς το Χριστιανικό βάπτισμα, το Άγιο Πνεύμα δεν δίνει αυτά τα χαρίσματα. Τα χαρίσματα αυτά όμως, δεν έχουν σχέση με τις "κατά κόσμον" αυτές ιδιότητες. Γιατί στη Χριστιανική πίστη, βρίσκουν την πλήρη έκφρασή τους, σε μια ανώτερη βαθμίδα, που οι άλλοι άνθρωποι δεν διανοούνται.
Εφόσον λοιπόν είναι αυτά τα χαρίσματα προϊόν της Χριστιανικής αναγέννησης, εξηγείται και ο λόγος που η ειρήνη του Θεού, (όπως και τα υπόλοιπα χαρίσματα), δεν δίνονται σε όλους. Δεν αποτελεί αυτό προσωποληψία από μέρους του Θεού. Γιατί ο καθένας είναι ελεύθερος να λάβει αυτά τα δώρα, αν συμπεριληφθεί στο Σώμα του Χριστού δια της αναγεννήσεως του αγίου βαπτίσματος, και συνεχίζει να καλλιεργεί τη Χριστιανική ζωή. Είναι δώρα που δίνει ο Θεός σε όλους όσους δέχονται και λαμβάνουν τον Χριστό ως κεφαλή τους. "Όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού, οί ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν" (Ιωάννης 1/α: 12,13).
Έτσι εξηγείται και ο λόγος που ο Θεός δεν "ευδοκεί" σε όλους τους ανθρώπους. Η ευδοκία του Θεού, γίνεται σε λίγους μόνο ανθρώπους, αυτούς που ΘΕΛΟΥΝ να ανήκουν στο Σώμα του Χριστού. Είναι δηλαδή ευδοκία όχι μόνο του Θεού, αλλά και δική τους. Οι ίδιοι είναι αυτοί που "προσελκύουν" την ευδοκία του Θεού, ανάλογα με την προαίρεσή τους απέναντι στην πίστη και τον Θεό.
Ακόμα και το Βυζαντινό κείμενο, (χωρίς το "ς"), λέει: "και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία". Δεν λέει "εν ΤΟΙΣ ανθρώποις". Δεν χρησιμοποιεί εκεί το οριστικό άρθρο. Λέει: "εν ανθρώποις". Αυτό σημαίνει ότι και χωρίς την πρωτογενή του μορφή, το χωρίο δεν μιλάει για ευδοκία σε όλους τους ανθρώπους, αλλά σε κάποιους μόνο από αυτούς. Και ποια θα ήταν η ευδοκία προς αυτούς; Φυσικά η "ειρήνη". Μιλάει λοιπόν για μια ειρήνη που δίνεται επιλεκτικά, "τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού" και αναγεννώμενους Χριστιανούς.

Ναι, λοιπόν. Ο Χριστός έφερε ειρήνη. Μα όχι σε όλους. Μόνο σε όσους ευλαβούνται το όνομά Του. Σε όσους "εξέλεξε προ καταβολής κόσμου, να είναι άγιοι και ακηλίδωτοι μπροστά Του, με αγάπη, και τους προώρισε σε υιοθεσία, δια Ιησού Χριστού, κατά την ευδοκία του θελήματός Του" (Εφεσίους 1/α: 4, 5). http://oodegr.co/oode/koinwnia/evdokia1.htm

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

+Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως, «Το όνομα το υπέρ πάν όνομα», «...Και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1,25)
Το ευαγγέλιο πού ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου, διαφέρει από τα ευαγγέλια όλου του χρόνου. Όπως είδατε, έχει πολλά ονόματα. Τα ονόματα είναι εβραϊκά, ονόματα ανδρών γυναικών παιδιών, ανθρώπων πού έζησαν στα παλιά τα χρόνια, προτού να έρθει ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στον κόσμο.
Όλοι αυτοί οι προ Χριστού έζησαν με μια ελπίδα ότι θα έρθει ό Χριστός στη γη να σώσει τον κόσμο. Άλλοι άπ' αυτούς ήταν βοσκοί πού έβοσκαν τα πρόβατα στα λιβάδια και έπαιζαν τη φλογέρα, άλλοι ήταν γεωργοί πού έσκαβαν τη γη, άλλοι ήταν βασιλείς ένδοξοι πού νίκησαν σε διαφόρους πολέμους, άλλοι ήταν προφήται πού μπορούσαν να δουν τι θα συμβεί υστέρα από εκατό - διακόσα χρόνια, κι άλλοι άπ' αυτούς ήταν Πατριάρχαι όπως ό Αβραάμ, ό Ισαάκ, ό Ιακώβ.
Tι θα πει πατριάρχης; Ακούμε ό πατριάρχης Αβραάμ τι θα πει πατριάρχης;
Τότε, τα παλιά εκείνα χρόνια, οι οικογένειες ήταν πολυμελείς. Αν πας σήμερα σ' ένα σπίτι, βλέπεις δύο τρεις τέσσερις ανθρώπους. Στα σπίτια εκείνα τα παλιά, της αρχαίας εποχής, ξέρετε πόσοι ήταν; Διακόσοι τρακόσοι τετρακόσοι πεντακόσιοι!... Γεννούσαν παιδιά, και είχαν εγγόνια και δισέγγονα. Οι γενάρχες λοιπόν, οι αρχηγοί τέτοιων μεγάλων οικογενειών, ωνομάζοντο πατριάρχαι. Και μέχρι σήμερα, μια οικογένεια πού έχει πολλά παιδιά λέγεται πατριαρχική. Τέτοιες οικογένειες είναι σήμερα πολύ σπάνιες...
Όλοι αυτοί βέβαια πού ακούσαμε τα ονόματα τους είναι σήμερα άγνωστοι στους πολλούς. Άλλοι-τώρα είναι γνωστοί στον κόσμο. Αν ανοίξης εφημερίδες τηλεοράσεις ραδιόφωνα, ακούς ονόματα νομαρχών, υπουργών, πρωθυπουργών, μεγάλων και υψηλών προσώπων. Ύστερα όμως από λίγα χρόνια όλα τα ονόματα αυτά θα σβήσουν. Σας ερωτώ, μπορείτε να μου πείτε πριν από εκατό χρόνια ποιος ήταν ό πιο πλούσιος στην πόλη σας; Μπορείτε να μου πείτε ποιος κυβερνούσε τη χώρα; Μπορείτε να μου πείτε ποιος ήταν ό δεσπότης σας; Μπορείτε να μου πείτε ποια ήταν η πιο ωραία γυναίκα και ποιος ήταν ό πιο λεβέντης νέος πού τους θαύμαζε ό κόσμος; Κανείς δέ' θυμάται. Μόνο τα κόκαλα τους μείνανε, κι αυτά σε λίγο θα λειώσουν. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Έκκλ. 1,2).
Λησμονούνται λοιπόν οι άνθρωποι, λησμονούνται τα ονόματα. Αλλά μέσ' στα δισεκατομμύρια ονόματα ένα δέ' λησμονείται. Θα περάσουν εκατό διακόσα τρακόσα χίλια χρόνια, θα σβήσει ο ήλιος καί τα άστρα, μα το όνομα αυτό θα μείνει αιώνιο καί αθάνατο. Είναι το όνομα του Ιησού Χριστού. Είναι το όνομα με το οποίο τελειώνει το σημερινό ευαγγέλιο. Αφού αναφέρει όλα τα ονόματα μικρών-μεγάλων, βοσκών-γεωργών, ανδρών - γυναικών, βασιλέων-προφητών, καταλήγει· «...καί κάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1,25).
Τι σημαίνει το όνομα Ιησούς; είναι εβραϊκό. «Ιησούς» σημαίνει σωτήρ, λυτρωτής, ελευθερωτής…
Το όνομα του Χριστού είναι δύναμις. Μέγα όνομα. Αν δέ' μπορείς να κάνης πολλές προσευχές, αρκεί να επικαλεστείς το όνομα του Χριστού. Γονάτιζε κάθε βράδυ, προτού να κοιμηθείς· προτού να σας πάρη ό ύπνος, γονείς και παιδιά γονατίστε κάτω απ' τις εικόνες και πέστε δυο λέξεις· «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Αν πεις με την καρδιά σου το «Κύριε Ιησου Χριστέ...», το όνομα αυτό κατεβάζει τα άστρα από τον ουρανό. Το είπε ό ίδιος ο Χριστός· Στο όνομά μου θα βγάλετε δαιμόνια, στο όνομά μου θα θεραπεύετε αρρώστιες, στο όνομά μου θα ανασταίνετε νεκρούς, στο όνομά μου θα μετακινείτε βουνά. Έχει δύναμη το όνομα του Χριστού, αρκεί να το αναφέρουμε με ευλάβεια και με πίστη.
Για αυτό να μη φοβάται ο Χριστιανός τίποτα…
Το όνομα του Χριστού είναι το πιο γλυκύ, το όνομα πού πρέπει ν' αγαπούμε περισσότερο από κάθε άλλο. ..Μακάρι, όταν πλησιάζει η τελευταία ώρα μας, να μας δώσει ο Θεός δύναμη να πούμε κ' εμείς· «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).
Τ' αγαπούμε, αδελφοί μου, εμείς το όνομα αυτό; …
Είπαμε ότι όλα τα ονόματα θα σβήσουν, θα ξεχαστούν μετά εκατό χρόνια κανείς δέ' θα τα θυμάται. Αλλά ένα όνομα θα μείνει αιώνιο- το όνομα του Ιησού Χριστού. Αυτό το όνομα να τιμούμε με τα λόγια και με τα έργα μας, για να έχουμε την ευλογία του ουρανού· αμήν.
http://www.pigizois.net/index2.htm
Επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στον Ιερό. ναό Αγίου Νικολάου Αμμοχωρίου - Φλωρίνης την 20-12-1981,

Καταγραφή και σύντμησης 19-12-2004.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Κυριακή μεταξύ 11 και 17 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.Κυριακή των Αγίων Προπατόρων
Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά, Ὁ Μεγάλος Δεῖπνος (Λουκ. ιδ΄ 16-24) «Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα»
Στὴν παραβολὴ αὐτὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ὁ Θεὸς παρουσιάζεται μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει ἕνα δεῖπνο γιὰ πολλλοὺς προσκεκλημένους. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς συμπληρώνει πὼς ὁ γάμος τοῦ παιδιοῦ του προκάλεσε τὸ δεῖπνο αὐτό. Ἐνῶ εἶχε καλέσει πολλούς, οἱ προσκεκλημένοι ἀρνήθηκαν τὴν πρόσκληση φέρνοντας διάφορες δικαιολογίες. Π.χ. Ἀγόρασαν κτήματα, ζῶα ἢ νυμφεύθηκαν κ. ἄ. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ἔφερε στὸ τραπέζι του ὄχι τοὺς ἐπώνυμους προσκεκλημένους, ἀλλὰ τὸν ἁπλὸ λαὸ ποὺ ἦταν στὶς πλατεῖες καὶ στὰ σοκάκια τῆς πόλεως, τοὺς χωλούς, τοὺς ἀναπήρους, τυφλοὺς καὶ πτωχούς, μέχρις ὅτου γέμισε τὸ σπίτι του. Μάλιστα εἶπε: «Οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου» (Λουκ. 14,24).
Τὰ χαρακτηριστικά τοῦ δείπνου
Μὲ τὴ λέξη «δεῖπνος» ἐννοοῦνται πολλά. Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος γράφει πὼς ὁ Κύριος ὀνόμαζε τὸ δεῖπνο μέγα, «ἐπειδὴ καὶ μέγα τὸ τῆς σωτηρίας ἡμῶν μυστήριον», δηλ. εἶναι μεγάλο τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Τὸ τραπέζι ποὺ ἔστρωσε ὁ οἰκοδεσπότης Κύριος συμβολίζει τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μία ἄλλη ἑρμηνεία εἶναι πὼς ὁ Κύριος ἔκανε ἕνα μεγάλο δεῖπνο, δηλ. μία οἰκουμενικὴ πανήγυρη. Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ἡ θυσία Του καὶ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἡ οἰκουμενικὴ πανήγυρη, γράφει ἕνας Ἅγιος «...δέδωκεν ἡμῖν τὴν ἑαυτοῦ σάρκα φαγεῖν, ἄρτος ὤν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ», μᾶς ἔδωσε νὰ φᾶμε τὴ σάρκα του, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος εἶναι ὁ ἄρτος ποὺ κατέβηκε ἀπ’τὸν οὐρανὸ κι ἔδωσε ζωὴ στὸν κόσμο (ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας).
Ἐὰν πάρουμε τὴν εἰκόνα τοῦ γαμήλιου δείπνου ποὺ ἀναφέρει ὁ Ματθαῖος «ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ›› (κεφ. 22,2), μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ τὶς ἑξῆς ἑρμηνεῖες: Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ γάμοι ποὺ κλήθηκαν τόσοι πολλοὶ νὰ συμμετάσχουν σ’αὐτούς; Κατὰ τοὺς Πατέρες, γάμος εἶναι ἡ μυστικὴ συνάφεια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μὲ τὸ Χριστὸ μὲ τὴν πίστη στὴ γῆ αὐτὴ καὶ ὑπερφυέστατα καὶ τέλεια θὰ ἑνωθεῖ μαζί Του στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαὸς ποὺ ἑνώθηκε μὲ τὸν Κύριο, εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. «Νύμφη μὲν οὖν ὁ λαὸς τῶν πιστῶν, ἡ Ἐκκλησία μυστικῶς συναπτομένη διὰ πίστεως νυμφίος δὲ ὁ Χριστός» (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός). Κάθε ψυχῆς νυμφίος εἶναι ὁ Χριστὸς νυμφώνας ὅπου γίνεται ἡ ἕνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικός, εἶναι ὁ τόπος τοῦ βαπτίσματος, δηλ. ἡ Ἐκκλησία. Ἐδῶ δίδονται οἱ ἀρραβῶνες στὴ νύμφη, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ «τελεώτερα» θὰ δοθοῦν στὸ μέλλον, ὅταν θὰ μυσταγωγήσει ὁ Χριστὸς τοὺς τελείους στὰ καλύτερα καὶ ὑψηλότερα. Ἂς σημειωθεῖ πὼς νυμφίος εἶναι μόνον ὁ Χριστός, ἐνῶ ὅλοι ὅσοι διδάσκουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ εἶναι νυμφαγωγοί, γράφει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος. Πράγματι κανεὶς ἄλλος δὲν εἶναι δοτήρας ἀγαθῶν παρὰ μόνον ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι μεσίτες καὶ διάκονοι τῶν ἀγαθῶν ποὺ δίνει ὁ Κύριος.
Ἀπὸ ποῦ μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος;
Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ παρατήρηση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Κύριος μᾶς κάλεσε ἀπὸ τὰ στενὰ τῆς ἁμαρτίας. Μέσα ἀπὸ καταστάσεις ἁμαρτωλές, ἐνῶ ζούσαμε ἀνυποψίαστοι ὅτι ὑπάρχει ἄλλη πνευματικὴ ζωή. Καθένας ἀπὸ μᾶς ἔχει νὰ διηγηθεῖ μία τέτοια ἱστορία τῆς ζωῆς του. Βέβαια ἡ πρόσκληση γίνεται ἀδιάκριτα σ’ ὅλους δηλ. ἀγαθοὺς καὶ πονηρούς, ἀλλὰ ἡ ζωὴ ὅμως αὐτῶν ποὺ κλήθηκαν στὸ δεῖπνο τοῦ Κυρίου, δὲν εἶναι «ἀνεξέταστος», ἀλλ’ ἐρευνᾶται ἐπιμελῶς ἀπ’ τὸν οἰκοδεσπότη Χριστό. Προσκλήθηκαν ὅλοι. Κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ φύση του ἔχει κληθεῖ στὸ ἀγαθό. Ἔχει ἔμφυτο τὸ ἀγαθὸ μέσα του. Ἡ ἁμαρτία ἔκανε τὸν ἄνθρωπο πτωχό, ἀνάπηρο καὶ τυφλὸ πνευματικά. Μετὰ τὸ Χριστό, ὅσοι πιστέψαμε σ’ Αὐτόν, γίναμε εὔρωστοι καὶ ὑγιεῖς. Μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος ἀπὸ τὰ στενὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς ἔκανε ὁμοτράπεζους καὶ συγκληρονόμους Του. Ὅσοι δὲν τιμήσαμε τὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου καὶ ὅσοι παρακαθήσαμε στὸ δεῖπνο Του, ἀλλὰ δὲν ἀλλάξαμε ζωή, θὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι. Μᾶς δόθηκε ἡ πρόσκληση ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ συμμετάσχουμε στὸ δεῖπνο κι ἐμεῖς, κυριευμένοι ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ εἰδικότερα ἀπὸ τὰ πάθη τῆς φιλαργυρίας καὶ φιληδονίας, τὴν ἀπορρίψαμε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ στερηθοῦμε τὴν πραγματικὴ ζωή.
Ἀδελφοί μου, Δὲν βιάζει κανέναν ὁ Κύριος νὰ συμμετάσχει στὸ δεῖπνο Του. Ἀπευθύνεται στὴν προαίρεσή μας. Ἐὰν ὅμως θελήσουμε νὰ συμμετάσχουμε σ’ αὐτό, τότε ἀρχίζουν καὶ οἱ ὑποχρεώσεις μας. Ὀφείλουμε νὰ ἐργαστοῦμε μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συμμετέχουμε στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς, στὸ ὄντως δεῖπνο, ποὺ εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία. «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθ. 26,27), μᾶς εἶπε ὁ Ἴδιος. Ἡ συμμετοχή μας στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς εἶναι ἀπαραίτητη, γιὰ νὰ συμμετάσχουμε καὶ στὴ ζωὴ τοῦ Θεανθρώπου. Χριστιανὸς ποὺ δὲ συμμετέχει στὸ δεῖπνο τοῦ Κυρίου, εἶναι πνευματικὰ νεκρός. Ἂς εὐχηθοῦμε ὅλοι μας νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ προσκλητήριο τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι καὶ ἡ σωτηρία μας.
O E.I.