+ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ς΄ 22-33) «Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός», «δεν μπορεί να δουλεύει κανείς σε δύο κυρίους, στον Θεό και στον μαμμωνά. Ή τον ένα θα αγαπήσει και τον άλλο θα μισήσει, ή θα υπακούσει στις επιταγές του ενός και θα καταφρονήσει τον άλλο».

 Με τον όρο “μαμμωνά” υπονοεί ο Κύριος τόσο τον ίδιο το διάβολο και τα έργα του σκότους, όσο και τις βιοτικές μέριμνες, οι οποίες αποσπούν την προσοχή μας από τη μελέτη και εφαρμογή του θελήματος του Θεού.

Μας προτρέπει ο Κύριος να προσέχουμε τα μάτια μας να είναι καθαρά, να προσέχουμε τις πράξεις μας να μην μας απομακρύνουν από τον Θεό, να μην μοιραζόμαστε ανάμεσα σε δύο αφεντικά.

Σήμερα, μετά από 2000 χρόνια πως είναι οι κοινωνίες και τα κράτη και μάλιστα όσα μέχρι χθές αποκαλουνταν Ορθόδοξα και Χριστιανικά;

Πως ερμηνεύεται ο εκφυλισμός της κοινωνίας; Γιατί παμε από το κακό στο χειρότερο; Γιατί οι αμαρτίες αυξάνονται και πληθύνονται; γιατί το κράτος δεν ενδιαφέρεται πλέον για την ηθική στάθμη των πολιτων;

Η απάντησι σ΄αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται στο ότι παλαιότερα οι άνθρωποι ηταν φτωχοί, έπρεπε να είναι σκληραγωγημένοι λόγω επαγγέλματος (αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, εργάτες) αλλά και λόγω του ότι υπηρχαν εξωτερικοί εχθροί, οπότε ο πολίτης ηταν συγχρόνως και οπλίτης. Όλα αυτά για να σταθουν σε ένα ύψος χρειάζεται να υπάρχη η ανάλογη ηθική στους ανθρώπους.

Σήμερα, όμως, τα χρήματα που κυκλοφορουν (σε συνδυασμό με τον ελεύθερο χρόνο και την υγεία που απαιτειται) δίνουν την δυνατότητα στους περισσότερους να κάνουν πολλές αμαρτίες, που παλαιότερα λίγοι έκαναν.

 Το κράτος σήμερα δεν έχει να αντιμετωπίση εξωτερικούς εχθρούς, οπότε δεν χρειάζεται γυμναστική και στρατόπεδα, οι περισσότερες εργασίες γίνονται με την βοήθεια των μηχανων και οι γυναικες βγηκαν στην αγορά εργασίας, οπότε δεν χρειάζεται να δημιουργουνται νωρίς οικογένειες ούτε χρειάζεται να διαρκουν πολλά χρόνια οι δημιουργημένες οικογένειες.

Παλαιότερα στα κηρύγματά τους οι ιεροκήρυκες τα έβαζαν με την ανηθικότητα. Σήμερα περιορίζονται στο: «να κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του, να καθαριζόμαστε από τα πάθη και να μην ελέγχουμε και κατακρίνουμε τους άλλους». Άλλωστε αν δεν μπορεις να βοηθήσης τον αμαρτωλό με την προσευχή σου, με το παράδειγμά σου, σε τι θα ωφελήση να τον κατακεραυνώνεις υπενθυμίζοντάς του την αμαρτωλότητά του;

 Αφου η περιρρέουσα κοινωνική και οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι τόσο άρρωστη, επόμενο είναι να «φυτρώνουν» ανάλογα λουλούδια. Οφείλουμε, όμως, εμεις να κραταμε τον εαυτό μας στα πλαίσια της υγείας και όταν αρρωσταίνουμε να πηγαίνουμε στον γιατρό, δηλαδή στην Εκκλησία και τα Μυστήριά Της. «Εάν το άλας μωρανθη εν τίνι αλισθήσεται;» (Ματθ. 5,13).

Η παγκοσμιοποίησι μας βλέπει σαν ζωα. Είναι σα να μας λέει «εγώ φροντίζω για το φαγητό σας. Δεν μπορω να ασχολουμε και με την ηθική σας ούτε να κάνω τον αστυνομικό, όπως έκανε παλιά το κράτος. Βρειτε ο καθένας τον δρόμο του και μην μαλώνετε μεταξύ σας. Εγώ, μας λέει  η παγκοσμιοποίησι, φτιάχνω σχολεια, νοσοκομεια, φυλακές, νεκροταφεια. Από σας εξαρταται πια οδο θα βαδίσετε και που θα καταλήξετε. Το κράτος αποτελειται από εμπαθεις ανθρώπους, τι περιμένετε, αυτοί να επιβάλλουν τα χρηστά ήθη;».

Έτσι, λοιπόν, το βάρος της ηθικης μας καλλιέργειας και όσων επηρεάζουμε εξαρταται από το δικό μας ενδιαφέρον και δρασι με την βοήθεια πάντοτε του Θεου.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε το προνόμιο να συνδέουμε την ηθική καθαρότητα με την αγιοπνευματική ζωή που μας προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία μας. Η ηθική καθαρότητα δεν πρέπει να έχει μόνο αρνητικό χαρακτηρα: δεν κάνω αυτό, εκεινο, το άλλο διοτι μου το απαγορεύει ο Θεός αλλά και θετικό: εφαρμόζω τις εντολές του Ευαγγελίου, διότι αυτό μου δίνει χαρά, μου δίνει την δυνατότητα να μετέχω στην ζωή της Εκκλησίας, μου δίνει το δικαίωμα να ζητάω κάτι ανώτερο για την ζωή μου και όχι μόνο την επιβίωσι, μου δίνει την δυνατότητα να ασχολουμε με την Ορθόδοξη Θεολογία, διότι χωρίς ηθική καθαρότητα δεν μπορει κανείς να ασχοληθη με τα δόγματα και αν ασχοληθη δεν θα πη τίποτα σωστό ούτε θα βιώση την Αληθεια ούτε θα βοηθήση πραγματικά κανένα.

Είθε να καθαρίζουμε τον εαυτό μας από τα πάθη και η ηθική μας να είναι το αποτέλεσμα της προσωπικης μας σχέσης με την Χριστό.