+ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Την Κυριακή της Πεντηκοστης γιορτάζουμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστου (με μορφή φωτιας, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους), πενήντα μέρες μετά την Ανάστασή Του και δέκα μέρες μετά την Ανάληψή Του.

Σύμφωνα με τους Αγίους της Εκκλησίας μας, στόχος της ζωης του κάθε Χριστιανου είναι να γίνη δοχειο του Αγίου Πνεύματος, να αποκτήση το Άγιο Πνευμα, να γίνη Άγιος. Ο ίδιος ο Θεός μας λέει «να γίνεσθε άγιοι, διότι και Εγώ ειμαι Άγιος». Για να γίνη αυτό χρειάζεται αγωνας πνευματικός. Πρέπει από σαρκικοί να γίνουμε πνευματικοί, από χωμα να γίνουμε ουρανός, από απόγονοι του Αδάμ να γίνουμε αδελφοί του Νέου Αδάμ, του Χριστου· από μεταπτωτικοί άνθρωποι να γίνουμε προπτωτικοί, από εμπαθεις να γίνουμε απαθεις, από μελλοθάνατοι να γίνουμε από τώρα αθάνατοι με την Χάρη και την δύναμη του Θεου πάντοτε.

Η Πεντηκοστή δεν ηταν μόνο για τους Αποστόλους, τω καιρω εκείνω, αλλά για κάθε άνθρωπο ερχόμενον εις τον κόσμον, αρκει βέβαια να έχη υποστή την ανάλογη μεταμόρφωση, διότι ο Θεός δεν μπαίνει σε βρώμικο σπίτι. Ακόμη και αν ένας άνθρωπος αποκτήση όλη την γνώσι, ακόμα και αν κάνει όλα τα καλά έργα, εάν δεν έχει ταπείνωσι, εάν δεν ζητα ταπεινά από τον Θεό εν Αγίω Πνεύματι την πνευματική του προκοπή, δεν πρόκειται να ανεβη ούτε ένα σκαλοπάτι της Αγιότητας. Ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος σ΄αυτό ακριβως το σημειο εντοπίζει την διαφορά ανάμεσα σε έναν Ορθόδοξο Χριστιανό από έναν αιρετικό, στην ταπείνωσι.

Ο Ορθόδοξος ό,τι καλό έχει το αποδίδει στον Θεό, δικό του είναι ό,τι έχει σχέσι με την αμαρτία, γι΄αυτό και ο αγωνας για τελειότητα είναι ατέλεστος, χωρίς τέλος. Ακόμη και μετά θάνατον, όσοι σωθουν, όσοι πανε στον Παράδεισο θα είναι σαν να ταξιδεύουν με ένα διαστημόπλοιο, θα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός, συνέχεια θα βλέπουν το άκτιστο Φως του Θεου, συνέχεια θα αισθάνονται την χαρά που δίνει το Άγιο Πνευμα αλλά συγχρόνως ποτέ δεν θα πουν «φτάσαμε».

Το προνόμιο της Αγιότητος το έχουν μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Όταν λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας «έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία», εννοουν ότι «έξω από την Εκκλησία δεν μπορει κανεις να σωθη πριν τον θάνατο, δηλαδή, δεν μπορει κανείς να γίνη Άγιος». Άλλο η σωτηρία μετά θάνατον και άλλο η σωτηρία, η Αγιότης δηλαδή, πριν τον θάνατο.

Στα χρόνια που φτάσαμε είναι κατόρθωμα και το «κατά φύσιν ζην», να ζη δηλαδή κάποιος σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως. Παλαιότερα πολλοί άνθρωποι ζουσαν «κατά φύσιν» και υπηρχαν και λίγοι που ζουσαν «υπέρ φύσιν», οι Άγιοι. Σήμερα οι περισσότεροι τείνουν στο «παρά φύσιν», οπότε το να μιλαμε για Αγιότητα ίσως φαίνεται ουτοπικό. Αλλά ο Θεός δεν κάνει εκπτώσεις σ΄αυτό το ζήτημα. Όσο υπάρχει αυτός ο Κόσμος, θα μας υπενθυμίζει το «άγιοι γίνεσθε, διότι κι εγώ ειμαι Άγιος». Όταν η Εκκλησία σταματήση να βγάζη Αγίους, τότε θα γίνη και η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Όταν οι Χριστιανοί αρκεσθουν στο να είναι καλοί άνθρωποι, ηθικοί, διαβασμένοι με κοσμικό τρόπο και ξεχάσουν την Αγιότητα, τότε θα έλθη και το τέλος, η συντέλεια του Κόσμου.

Πολλοί στις ημέρες μας μιλανε για Άγιο Πνευμα, όπως οι Πεντηκοστιανοί αλλά οι κακομοίρηδες είναι πλανεμένοι. Τελουν υπό την επήρεια δαιμόνων και νομίζουν ότι το Άγιο Πνευμα τους κάνει να βγάζουν άναρθρες κραυγές. Ξεχνουν ότι οι γλωσσες που μιλουσαν οι Απόστολοι ηταν γλωσσες που μιλιόντουσαν από ανθρώπους, όχι ακαταλαβίστικες κραυγές, και σύμφωνα με μία ερμηνεία η γλωσσολαλιά των πρώτων Χριστιανων ηταν η νοερά προσευχή.

Όταν το Άγιο Πνευμα κατεβη στον άνθρωπο, αισθάνεται μία απέραντη γαλήνη και χαρά και την μεταδίδει και στους άλλους, στον βαθμό που μπορουν να την δεχθουν, ενώ οι πλανεμένοι αισθάνονται ταραχή και την μεταδίδουν και στο περιβάλλον τους. Γι΄αυτό γεμίσανε τα ψυχιατρεια και τα φαρμακεια πουλανε σαν καραμέλες τα ψυχοφάρμακα, διότι οι άνθρωποι κυνηγανε την ευχαρίστηση, την ηδονή και ξεχάσανε πως την αληθινή χαρά την δίνει μόνο το Άγιο Πνευμα, ο Θεός.

Ας μην σταματήσουμε, λοιπόν,  όλοι μας να ζουμε όπως μας προτείνει η Αγία μας Εκκλησία. Όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε. Όταν χάνουμε τον προσανατολισμό μας, να ρωταμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας μελετωντας την Αγία Γραφή και τους βίους των, ώστε να επανερχόμαστε στην σωστή τοποθέτησι απέναντι στον Θεό, τον Κόσμο, τον άνθρωπο, την ζωή, τον θάνατο. Όταν αμαρτάνουμε, να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας στον πνευματικό, ώστε να συμφιλιωνόμαστε με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, για να μπορουμε να μετέχουμε των Μυστηρίων χωρίς κίνδυνο αλλά «για αιώνια ζωή».