Κυριακή μετά την Ύψωσιν (Μάρκ. 8,34-9,1) «38. ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων».

       Σήμερα ο Χριστός μας λέει πως πρέπει να είμαστε ομολογητές. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να ομολογουμε την Αλήθεια. Πρέπει να είμαστε «λέοντες πυρ πνέοντες». Δεν έχει σημασία αν λιγόστεψαν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Μέχρι το τέλος της ιστορίας, όσοι κι αν μείνουμε, οφείλουμε να ομολογουμε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ότι υπάρχει Θεός, Διάβολος, Κόλασι, Παράδεισος.

Αν βρεθουμε ανάμεσα σε αθέους, υλιστές, αγνωστικιστές θα τους υπενθυμίσουμε την ανοησία τους λέγοντάς τους πως και η λογική, όχι μόνο η Πίστι, απαιτει την ύπαρξι του Θεου. Διαφορετικά πέφτουμε στην ανοησία του «όλα είναι ένα» ή του «όλα είναι ύλη».

Αν βρεθουμε σε συζήτησι που λένε τις ανοησίες του Δαρβίνου, θα τους πουμε πως δεν είναι δυνατόν η ύλη να υπάρχη από μόνη της και τυχαια να προηλθε η ζωή από την ένωσι ανόργανων συστατικων. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποιοι επικαλουνται συνέχεια την λογική, όταν έλθη η ώρα να μιλήσουν για το Σύμπαν, για την ζωή, για τον άνθρωπο να λένε ό,τι ανοησία τους κατέβη. Αλλά δυστυχως, ισχύει αυτό που λέει ένας σοφός: «εάν τα μαθηματικά απαιτουσαν και ηθική εκ μέρους του ενασχολουμένου με τα μαθηματικά, θα αμφισβητουσαν, οι περισσότεροι, και την αλήθεια των μαθηματικων».   

Την αλήθεια πρέπει να την ομολογουμε και στα υψηλά, στα Δογματικά αλλά και στα καθημερινά και στα επιστημονικά και στα πολιτικά και στα κοινωνικά παντου και πάντοτε. Τους χλιαρούς ο Κύριος «θα τους εμέση εκ του στόματός Του».

Όταν έρχονται εκλογές δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε άθεους πολιτικούς. Όσοι κάνουν τον κόπο και πανε και ψηφίζουν, θα πρέπη να ψηφίζουν ανθρώπους που είναι κοντά στην Εκκλησία και να διαφωτίζουμε και το περιβάλλον μας με επιχειρήματα γιατί πρέπει να προσέχουμε την ψηφο μας. Αλλιως είναι σα να λέμε «σφάξε με Αγά μου ν΄αγιάσω».

Όταν είναι να διαλέξουμε εργασία, εμεις ή κάποιος συγγενής μας, θα πρέπη να σκεφτόμαστε μήπως είναι εμπόδιο στην πνευματική μας ζωή η εργασία που σκεφτόμαστε να κάνουμε.

Όταν είναι να παντρευτουμε, πρέπει τα κριτήριά μας να είναι πνευματικά. Το σωστό είναι να ταιριάζουμε και στα πνευματικά με το έτερον ήμισυ, διαφορετικά θα είναι σα να είμαστε διχασμένες προσωπικότητες.

Τον ελεύθερο χρόνο μας τον αφιερώνουμε σε πνευματικές ασχολίες (π.χ. μελέτη Αγίας Γραφης, βυζαντινή μουσική, αγιογραφία, περίπατος στην φύσι), διότι ο χρόνος της ζωης μας είναι λίγος και θα δώσουμε λόγο για το πώς τον περάσαμε.

Τις πέντε αισθήσεις μας πρέπει να τις προσέχουμε, διότι μέσω αυτων επηρεάζεται και η ψυχή μας και η πνευματική μας κατάστασι.

Τις παρέες μας τις προσέχουμε, διότι «φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί».

Το φαγητό, το αλκοόλ, το τσιγάρο τα προσέχουμε διότι οι καταχρήσεις φέρνουν αρρώστιες και το σωμα μας είναι «ναός του Αγίου Πνεύματος» και θα δώσουμε λόγο για όλα.

Εάν προσευχόμαστε και προσέχουμε στη ζωή μας, τότε θα μπορουμε να είμαστε αισιόδοξοι για το τι θα γίνη όταν βρεθουμε μπροστά στον Δίκαιο Κριτή. Εάν όλη μας η ζωή είναι αφιερωμένη στον Χριστό, τότε θα μπορουμε και να τον ομολογουμε σωστά στο περιβάλλον μας.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί φέρουμε ευθύνη πολλή μεγαλύτερη από τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανήτη. Σε μας εδόθησαν πολλά, θα ζητηθουν και πολλά.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι δύσκολα να τα κάνουμε, αρκει να έχουμε ταπείνωσι και να ζηταμε την βοήθεια του Θεου. «Χωρίς εμένα δεν μπορειτε να κάνετε τίποτα» μας λέει ο Χριστός. Μόνο με τις δυνάμεις μας μπορουμε να πετύχουμε λίγα πράγματα και αυτά θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος, ενώ όταν δουλεύουμε για τον Χριστό και με τον Χριστό, το οικοδόμημά μας θα είναι γερό και δεν θα πέση να μας πλακώση. Αμήν, γένοιτο.