ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Από την στιγμή που θα καταλάβη ο άνθρωπος τον εαυτό του είναι στραμμένος προς το αύριο. Αύριο θα μεγαλώσω και θα έχω θέσι στην κοινωνία. Αύριο θα πιάσω δουλειά και δεν θα έχω ανάγκη κανέναν. Αύριο θα παντρευτω και θα ολοκληρωθω. Αύριο θα μεγαλώσουν τα παιδιά, θα τα αποκαταστήσουμε, θα τα βοηθήσουμε. Αύριο θα αυξηθουν τα χρήματά μας στην Τράπεζα. Αύριο θα ξεπεράσω τα προβλήματα υγείας και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τις ηδονές της ζωης.

Κοιμαμαι διότι αύριο έχω δουλειά και πρέπει να ξεκουραστω. Χτενίζομαι πλένομαι, διότι σε λίγο θα έρθω σε επαφή με ανθρώπους. Δουλεύω αλλά η ώρα περνα και σε λίγο θα πάω για ξεκούρασι. Ξεκουράζομαι αλλά σε λίγο πρέπει να ετοιμαστω για την έξοδό μου. Ειμαι έξω αλλά σε λίγο πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι, με περιμένουν.

Το αύριο αρχίζει από το σήμερα, από το τώρα. Το αύριο νοηματοδοτει το σήμερα και «τιμα τα πρωτα», το παρελθόν. Ζουμε σε πορεία, ζουμε καθ΄οδόν, όπως οι Εβραιοι στην έρημο. Ειμαστε περαστικοί, περάτες.

Αλλά αύριο έρχεται και ο θάνατος. Αν το καλοσκεφτουμε, επιθυμωντας να έλθη το αύριο, ελπίζοντας ότι το αύριο θα είναι καλλίτερο από το σήμερα, στην πραγματικότητα φανερώνουμε την μεταθανάτια αγωνία μας, την αγωνία των εξετάσεων του θανάτου. Αύριο θα πεθάνουμε και θα παμε να συναντήσουμε τον Χριστό!

Να, λοιπόν, γιατί μας αρέσει το αύριο. Διότι αύριο θα συναντήσουμε τον Χριστό. Δεν έχει σημασία το παρελθόν παρά μόνο στο βαθμό που δεν μας είναι εμπόδιο στο να συναντήσουμε τον Χριστό. Το σήμερα έχει αξία διότι με την προσευχή και την άσκησι ετοιμαζόμαστε για την συνάντησι με τον Χριστό. Το αύριο έχει αξία διότι θα αυξήσουμε τις μετοχές μας μέσω της προσευχης, της Μυστηριακης ζωης και θα είμαστε περισσότερο έτοιμοι από σήμερα για την συνάντησι με τον Χριστό.

Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που ζουν στο σήμερα και για το σήμερα και δεν τους ενδιαφέρει το αύριο. Αυτοί ή θα είναι άνθρωποι της αμαρτίας «φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν» ή θα είναι άνθρωποι της μετανοίας, της προσευχης, της αναμονης των εσχάτων. Ο Χριστιανός ζη στην γη αλλά συγχρόνως ζη και στον Ουρανό. Έτσι ζη με τον Χριστό από τώρα, στο σήμερα, οπότε δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Αύριο θα είναι πάλι με τον Χριστό, σήμερα είναι με τον Χριστό, οπότε έχουμε κατάργησι του χρόνου!   

Οι άνθρωποι των ηδονων που είναι προσκολλημένοι στο σήμερα, θα βρεθουν αργά ή γρήγορα προ εκπλήξεως, διότι οι ηδονές έχουν ημερομηνία λήξεως. Οι άνθρωποι, όμως, της προσευχης ζουν την «ατέλεστον τελειότητα» από τώρα και αυτή η κατάστασι δεν θα σταματήση ούτε μετά θάνατον!

Να, γιατί αξίζει από τώρα να αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται από την ζωή μας στον Χριστό. Είναι μία επένδυσι στον Ουρανό. Όταν πεθάνουμε θα έχουμε προϋπηρεσία στην σχέσι μας με τον Χριστό και αυτό θα μας βοηθήση να «εγκλιματιστουμε» πιο εύκολα στον Παράδεισο.

Να, γιατί ο μοναχικός βίος είναι ανώτερος από τον κοσμικό. Οι Μοναχοί ζουν από τώρα αυτό που θα ζουμε συνέχεια μετά θάνατον, όσοι παμε στον Παράδεισο. Βέβαια, τα πράγματα δεν τόσο απλά. Ο Μοναχός «φτύνει αιμα», κατά το κοινως λεγόμενον, αλλά ο Χριστός ανταμοίβει ανάλογα αυτούς που απαρνουνται τον κόσμο για την αγάπη Του.

Φυσικά, και οι εν τω κόσμω Χριστιανοί, αν ασκουνται σωστά, μπορουν να ξεπεράσουν ακόμα και πολλούς από τους μοναχούς στα πνευματικά ή τουλάχιστον να ζουν την χαρά του Αγίου Πνεύματος ανάλογα με τον αγωνα τους. Ο Θεός αμοίβει τον καθένα ανάλογα με τον προσωπικό του αγωνα.

Ας ζουμε, λοιπόν, κάθε μέρα όπως την θέλει ο Θεός και το αύριο σίγουρα θα είναι καλλίτερο, αφου με το πέρασμα του χρόνου αυξάνονται τα πνευματικά αγαθά, όταν ασκούμεθα νομίμως, και από τα πνευματικά μας πλούτη θα ωφεληθουμε και εμεις προσωπικά και θα βοηθήσουμε και το περιβάλλον μας. Αμήν. http://apologhtika.blogspot.gr/2015/08/blog-post_30.html