+Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 25,14-30), «15. καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν».

Τι είναι το «τάλαντο», πληθυντικός «τάλαντα» που διαβάζουμε στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή;

Το τάλαντο είναι μονάδα μέτρησης της μάζας που χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα από πολλούς λαούς της Μεσοποταμίας και της Μεσογείου. Οι υποδιαιρέσεις του, όταν αναφέρονταν σε πολύτιμα μέταλλα, λειτουργούσαν και ως νομίσματα.

Οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν το βαβυλωνιακό τάλαντο, αλλά αργότερα το αναθεώρησαν - το βαρύ τάλαντο της εποχής της Καινής Διαθήκης θα ζύγιζε σήμερα 58,9 χιλιόγραμμα.

Οι Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι και Εβραίοι διαιρούσαν το τάλαντο σε 60 μνες, μία χρυσή μνα ισοδυναμούσε με περίπου 433 γραμμάρια χρυσού όχι μόνο ως μάζα, αλλά και ως αγοραστική δύναμη. Τάλαντα δεν κόπηκαν ποτέ και μνες μόνο σπάνια, αφού ένα τέτοιο κέρμα ήταν πολύ βαρύ για να χρησιμοποιηθεί. Κόπηκαν όμως δραχμές, δηλ. εκατοστά της μνας (περ. 4,3 γραμμάρια). 1 δραχμή αντιστοιχούσε 6 οβολούς, και 1 οβολός αντιστοιχούσε 8 χαλκούς.

Ο Χριστός προσέδωσε στο τάλαντο μια νέα σημασία με την Παραβολή των Ταλάντων, όπου περιέγραψε την εργατικότητα και την καλλιέργεια των ικανοτήτων ως την πραγματική περιουσία («τάλαντα») του ανθρώπου. Βάσει αυτής της παραβολής, ο χριστιανικός κόσμος ταύτισε στη συνέχεια την έννοια του ταλάντου με το ιδιαίτερο χάρισμα - έτσι προέκυψε η σημερινή χρήση της λέξης «ταλέντο» (από το talentum, τη λατινική λέξη για το τάλαντο). https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF

       Ο Θεός, λοιπόν, μας δίνει τάλαντα, ικανότητες για να τις αξιοποιήσουμε ώστε όταν ξανάρθη, να του παρουσιάσουμε τα έργα μας. Έχουμε δηλαδή αξιολόγησι! Έχουμε υπευθυνότητα, η ελευθερία που μας δίνει ο Θεός συνεπάγεται και την κρίσι για το πώς την χρησιμοποιήσαμε.

Ορισμένοι συνεχως παραπονιουνται για το ότι δεν έχουν την τύχη που έχουν οι άλλοι, την ομορφιά, το μυαλό, τα χρήματα, την γυναικα κλπ. και φτάνουν και στο σημειο να βλασφημουν τον Θεό, ότι είναι άδικος, ότι αλλου τα έδωσε τα χαρίσματα και τις ικανότητες και στο τέλος θα ζητήση και τα ρέστα!

Το λάθος που κάνουν βρίσκεται στο ότι ο Θεός αυτό που θέλει είναι να ζουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να κληρονομήσουμε τον Παράδεισο και όχι να καλοπερναμε. Εάν η καλοπέρασι ηταν ο σκοπός της ζωης, τότε ο Θεός θα ηταν άδικος, αφου άλλοι πεθαίνουν νέοι και άλλοι γέροι, άλλοι είναι άρρωστοι μια ζωή και άλλοι φτάνουν σε βαθιά γεράματα με υγεία, άλλοι γεννιουνται σε παλάτια και άλλοι σε τρωγλες, άλλοι επιδίδονται στις ηδονές και άλλοι δυσκολεύονται λόγω ψυχολογικων προβλημάτων κλπ.

Όταν ο Θεός δίνει πολλά τάλαντα σε κάποιον περιμένει και ανάλογα αποτελέσματα. Ένας που έχει λίγα μπορει να ζηλεύει τον άλλο που έχει πολλά αλλά αν του πης να δουλέψει παραπάνω για να αυξήση την περιουσία του, υλική ή πνευματική, θα αρνηθη. Θέλει να κοπιάζει λίγο και να απολαμβάνει πολύ.

Από την άλλη, αν δουμε ανθρώπους που έχουν πολλά τάλαντα, στον χωρο της Εκκλησίας, επειδή είναι ταπεινοί, δεν ζητουν περισσότερα δικαιώματα αλλά απεναντίας υπηρετουν όσο γίνεται περισσότερους συνανθρώπους τους. Ένας οικογενειάρχης κουράζεται στο να φροντίζει την οικογένειά του αλλά ένας Όσιος Παΐσιος προσευχόταν για όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο! Δεν ειχε ελεύθερο χρόνο, ίσα δικαιώματα, δεν έτρωγε πολύ, δεν κοιμόταν πολύ, δεν έκανε ταξίδια αναψυχης, δεν άναβε καλά καλά την σόμπα του στο φτωχικό του κελλί. Στο «κομπιούτερ» του ειχε χιλιάδες υποθέσεις και με την προσευχή του και τις συμβουλές του βοηθουσε τους ανθρώπους να βγαίνουν από τα αδιέξοδά τους. Εάν πληρωνόταν ως ψυχολόγος π.χ., πόσα χρήματα θα έπρεπε να παίρνει; Τι περιουσία προσωπική θα έκανε με τόσες υποθέσεις που ανέλαβε όλα τα χρόνια της άσκησής του;

Ας μην είμαστε, λοιπόν, μίζεροι, ας μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, διότι δεν ξέρουμε τι βάρος σηκώνει ο καθένας. Πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν ότι ο Θεός μας φορτώνει όσο αντέχουμε και όσο χρειαζόμαστε για να κληρονομήσουμε την αιώνιο ζωή (με το καλό ή με το άγριο).

Εάν έχουμε ως σκοπό της ζωης μας την αγιότητα, τότε θα καταλάβουμε πως λειτουργει αυτός ο μάταιος κόσμος, θα περάσουμε καλύτερα (για όσα χρόνια κρατήσει η παρουσία μας εδώ), θα είμαστε χρήσιμοι στο περιβάλλον μας και δεν θα φοβόμαστε την μέλλουσα «αξιολόγησι», όταν ο Κριτής θα μας ζητήση λογαριασμό για το τι κάναμε τα χαρίσματα που μας έδωσε, (όσα και αν ηταν αυτά).