Κυριακή Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23) (21. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ).

Σήμερα βλέπουμε τον Χριστό να βγάζη ένα δαιμόνιο από έναν νεαρό και να μας λέει πως τα δαιμόνια βγαίνουν με προσευχή και νηστεία.

       Μετά το προπατορικό αμάρτημα ο άνθρωπος έχει προβλήματα στη ζωή του διότι ναι μεν ο Θεός είναι ο αρχηγός της ζωης και του θανάτου, ο Θεός είναι ο Δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου, ο Θεός είναι ο προστάτης μας αλλά υπάρχει και ο Διάβολος.

Πριν την πτωσι υπηρχε ο Διάβολος αλλά ηταν σαν να μην υπηρχε, για όσο διάστημα ο άνθρωπος ειχε προσωπική σχέσι με τον Θεό και έκανε υπακοή σ΄Αυτόν. Από την στιγμή, όμως που δώσαμε δικαιώματα στον Διάβολο, ο Θεός σεβόμενος την ελευθερία μας, δέχεται την διακοπή των σχέσεων μας, μας βγάζει από τον Παράδεισο για να μην γίνη το κακό αθάνατο και επιτρέπει να αγριέψη και η φύσι εναντίον μας.

Η ζωή μας πλέον δεν είναι ίδια. Ο Αδάμ και η Εύα δεν ζουν σαν αδέλφια, όπως ζουσαν μέσα στον παράδεισο, αλλά ενώνονται με σαρκική ηδονή για να αυξηθουν και να πληθυνθουν. Η εργασία γίνεται δουλεία και ενώ στον Παράδεισο η περιποίησι της φύσεως δεν ηταν δύσκολη, έξω από τον Παράδεισο χύνεται ιδρωτας για να βγη το ψωμί.

Ενώ μέσα στον Παράδεισο η σχέσι του ανθρώπου με τον Θεό ηταν άμεση, στον μεταπτωτικό κόσμο ο άνθρωπος δυσκολεύεται να βρη τον Θεό και να χαίρεται από την προσωπική σχέσι μαζί Του. Αιτία είναι το τειχος που υψώθηκε ανάμεσα σε μας και τον Δημιουργό μας, δηλαδή η αμαρτία.

Αν, όμως, σταματήσουμε να αμαρτάνουμε, αφου είμαστε βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και πλησιάζουμε τον Θεό με νηστεία, προσευχή και μυστηριακή ζωή, τότε το τειχος πέφτει, τότε ο άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάστασι, τότε ο Διάβολος πηγαίνει στην άκρη και είναι σα να μην υπάρχει, τότε και ο θάνατος νικιέται.

Αυτά, βέβαια, τα πετυχαίνουν όσοι περάσουν από την κάθαρσι των παθων στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην τελείωσι, δηλαδή όσοι φτάσουν στην Αγιότητα. Στην καρδιά των Αγίων δεν έχει θέσι ο Διάβολος και οι δαίμονες. Είναι αδύνατον μέσα σε έναν άνθρωπο να βρίσκεται και ο Θεός και ο διάβολος συγχρόνως. Ή ο ένας ή ο άλλος.

Επειδή οι Άγιοι δεν έχουν μέσα τους δαιμόνια - αφου δεν κάνουν αμαρτίες αλλά αγιάζονται συνέχεια με την μυστηριακή ζωή, την νηστεία και την προσευχή - μπορουν να βγάζουν με την δύναμη του Θεου, μερικές φορές, και τα δαιμόνια που κουβαλουν μέσα τους κάποιοι άνθρωποι –οι οποιοι έδωσαν δικαιώματα στον Διάβολο και μπηκε μέσα τους (μερικές φορές ο άνθρωπος δαιμονίζεται και λόγω κληρονομικότητας ή περιβάλλοντος).

Εμεις, βέβαια, δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να εξελίσσονται σε ακραιες καταστάσεις, όπως ο δαιμονισμός, αλλά να ζουμε με προσοχή και προσευχή, ώστε να μην έχουμε ανάγκη από μεγάλους πνευματοφόρους Γέροντες να μας ανεβάζουν από το βαθύ πηγάδι, στο οποιο πέφτουν οι μακράν του Θεου και της Εκκλησίας άνθρωποι. Ο τελευταιος εξομολόγος-πνευματικός μπορει να μας βοηθα μέσω του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως σε συνδυασμό με την νηστεία, την προσευχή και την Θεία Κοινωνία να κρατιόμαστε υγιεις πνευματικά και να μην φοβόμαστε τον Διάβολο και τους δαίμονες.

Η κατάθλιψι και το άγχος, που έχουν αυξηθει στις μέρες μας, δεν είναι τίποτα άλλο από δαιμονικές καταστάσεις. Αν θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας ή κάποιο πρόσωπο του περιβάλλοντός μας από την δαιμονική αυτή ενέργεια, πρέπει να εφαρμόσουμε αυτό που μας λέει ο Χριστός: «νηστεία και προσευχή» παράλληλα, βέβαια, με την μυστηριακή ζωή. Αν χρειαστει και η βοήθεια κάποιου γιατρου, ψυχολόγου-ψυχιάτρου, σημαίνει πως τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Θα απαιτηθη μία συνεργασία του πνευματικου με τον ειδικό, για να έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα.

Στο χέρι μας, όμως, είναι τις περισσότερες φορές να μην ξεφύγη η κατάστασι αλλά ενωμένοι με τον Χριστό να πορευόμαστε σ΄αυτήν των ζωή και όταν πορευόμαστε μαζί με τον Χριστό, τότε ζουμε και εδώ καλά και κληρονομουμε και την αιώνια ζωή.